OPOWIADANIE - część 1

Witajcie! Dziś dodaję pierwszą część naszego opowiadania. Zachęcam do czytania
i komentowania!:) 

Styczeń 1978 r.

 

   Duże krople deszczu spadały na moje długie, brązowe włosy, lecz nie miałam zamiaru zakładać kaptura. Szłam, patrząc w chodnik szybkim krokiem. Nie zwracałam uwagi na pogodę, ani na ludzi, którzy mnie otaczali. Jednym słowem byłam zła, zażenowana i  smutna. "Laura jesteś geniuszem!" "Nienawidzę siebie!"- powtarzałam w myślach.

 Nie zamierzałam wracać do domu, nie miałam ochoty ukrywać swojego złego humoru, bądź tłumaczyć co się stało. Zamiast iść prosto, postanowiłam skręcić i udać się do pobliskiego parku. Zaczęło się ściemniać. Usiadłam na ławce i po raz kolejny zaczęłam zastanawiać się nad moim pieprzonym życiem. Dlaczego pieprzonym? Dlatego, że w ciągu jednego dnia zrobiłam mnóstwo głupich rzeczy. Na sprawdzianie z matematyki oczywiście nie doczytałam polecenia, przez co go zawaliłam, pokłóciłam się z moją jedyną, prawdziwą przyjaciółką, nie wspomnę już o tym, że  rano nie dokręciłam butelki z mlekiem, więc zalało ono całą lodówkę.  Sama miałam siebie dość, a co dopiero ludzie z mojego otoczenia. Mama w końcu mi powiedziała, że powinnam wziąć się w garść, bo mam już prawie szesnaście lat. Miała rację…. Tylko jak to zrobić?

Nie! Ja nie chcę dorastać! Gdyby tylko czas mógł się cofnąć o kilka lat. Oddałabym wszystko, by znów bawić się godzinami w piasku z bratem i sąsiadami. Teraz nawet moja rodzina nie rozmawia z Jacksonami. Pomyśleć, że kilka lat temu niemal codziennie się odwiedzaliśmy, rozmawialiśmy, bawiliśmy się. O dziwo w tej sprawie ja niczego nie popsułam, tylko ten nadęty  bufon Joseph. Zawsze zpretensjonowany, opryskliwy, po prostu chamski.  Rzadko towarzyszył swojej żonie w sąsiedzkich spotkaniach. Okropnie mnie drażnił - znalazł się wielki pan menager od siedmiu boleści!

Deszcz ustał. Zamknęłam oczy, by przenieść się w piękne, wakacyjne czasy dzieciństwa…

*    *    *

 

- Laura, Andrew! Jesteście gotowi? Za 5 minut wychodzimy na grilla do Jacksonów! - zawołała, niecierpliwiąca się mama.

- Oczywiście Mamusiu! Już ubieramy buty! - odpowiedział, jak zwykle dumny z siebie Andrew.

Kiedy tylko tata zatrzasnął drzwi od domu, z bratem ruszyliśmy w podskokach, na drugą stronę ulicy, gdzie mieszkali nasi sąsiedzi. Ja i Andrew nigdy nie potrafiliśmy chodzić powoli. Zawsze musieliśmy biec, skakać i przepychać się wzajemnie, ale od zawsze bardzo się kochaliśmy i staliśmy za sobą murem. Bramkę otworzył nam Steven, nazywany Randym. Wtedy był najlepszym kolegą mojego brata, chodzili do tej samej klasy. Z radością wszyscy pobiegliśmy do ogrodu. Tam czekała na nas reszta towarzystwa.

- Grajmy w siatkówkę! - zawołałam.

- Dobrze, więc podzielmy się na drużyny- odparł zawsze uśmiechnięty Michael.

Niemal w tym samym momencie Randy ogłosił, że w jego drużynie będę ja i Andrew. Słysząc to, Marlon rzucił swój stały żarcik:

- Mogę być świadkiem na ślubie Randyego  i Laury?  

Oczywiście ja nie byłam mu dłużna i obładowałam go pięściami.

 -Wystarczy Mała! Ja tylko żartowałem! - próbował mnie uspokoić, tłumiąc śmiech.

- Wiem wariacie! - odparłam.

Dzieci, chodźcie szybko! Jedzenie już stygnie! - Zdało się słyszeć głos pani Katherine. W tej samej chwili miłą atmosferę przerwał ochrypły krzyk Josepha:

 - Chłopcy! Koniec tej zabawy na dziś! Chyba ja za was nie wystąpię jutro wieczorem?! Mam was widzieć na próbie za 5 minut!

- Żadnych dyskusji! Z Tobą Michael, jeszcze porozmawiam po próbie!- odwarknął mojemu koledze ojciec.

*    *    *

      Nagle poczułam krople deszczu, spadające na moją twarz. Momentalnie wyrwały mnie ze wspomnień. Rozpadało się da dobre. Szybko zerwałam się z ławki i pospiesznie ruszyłam w stronę domu. Biegnąc w strugach deszczu, przyszedł mi do głowy pomysł:

- Zmianę mojego życia zacznę od przerwania milczenia z rodziną Jacksonów! Jeszcze nie wiem jak
i nie wiem z kim zacznę utrzymywać kontakt, ale uda mi się! Bez względu na to, co będzie o tym sądzić wielki gbur – Joseph!- Pomyślałam.

 Drzwi wejściowe do domu otworzyłam uśmiechnięta, dumna ze swojego pomysłu oraz pełna nadziei, że tym razem coś mi się naprawdę uda.

 

Diana & Billie