Co myślę o Michaelu i kim On dla mnie jest?

Hey! Chciałabym podzielić się z Wami moimi refleksjami:)

       Michael Jackson-nazwisko, które dziś zna chyba każda osoba na całym świecie. Chociaż jeszcze na początku 2009 roku było niemal zapomniane. Przez kilka lat nikt o nim nie pisał, nie mówił, rzadko puszczano piosenki Michaela Jacksona w radiu. Dopiero śmierć „Króla Popu” spowodowała, że był na okładkach każdego magazynu, ze sklepów zniknęły jego płyty, a radio i telewizja znów zaczęły mówić o jego życiu. Stał się równie popularny jak za czasów jego wielkiego albumu o tytule :”Thriller”. Wielu ludzi uważa, że prawdziwymi fanami są tylko ci, którzy kochali Michaela już przed jego śmiercią. To nie jest prawdą! Jak młodzi ludzie mogli znać Michaela, skoro świat na jego temat milczał? Ja sama usłyszałam o nim pierwszy raz, gdy oglądałam Konkurs Tańca Eurowizji w 2008 roku. Polska reprezentacja (Edyta Herbuś i Marcin Mroczek) zatańczyli Freestyle do utworów Michaela Jacksona, dzięki czemu tego wieczora wygrali. Zdziwiona reakcją publiczności i białych skarpetek na nogach Marcina , poprosiłam mamę o wyjaśnienie. Usłyszałam, że to był piosenkarz, który miał swój styl i kiedyś był murzynem, ale się wybielił. Pomyślałam, że to musi być dziwny człowiek i zapomniałam o nim.

W maju 2009 roku usłyszałam jego piosenki, gdy tata używał iPoda. Było ich chyba siedem, ale oczarowały mnie. Przez miesiąc słuchałam ich nieustannie, jednak nawet nie wpadłam na pomysł, by zobaczyć jak wygląda ich wykonawca. Dopiero po śmierci, kiedy nastąpiło „wielkie buuuuum” ciągle szukałam o nim informacji. Urzekł mnie jego głos, taniec, sama osoba. Rodzinę wręcz zadręczałam piosenkami MichaelaJ Zaczęło się: kupowanie płyt, płyt dvd z koncertami, plakatów. Ta „chwilowa fascynacja” trwa do dziś i wcale nie zmierza ku końcowi. Mam nadzieję, że kiedyś nauczę się tańczyć, choć w najmniejszym stopniu jak on. Sama osoba Michaela Jacksona zmieniła moje podejście do życia. Myślę, że dzięki niemu zyskałam więcej empatii, co przekłada się na moje codzienne życie. Na początku widziałam Michaela jakiego kreowały media: dziwak, niezrównoważony psychicznie, woda sodowa uderzyła mu do głowy. Z czasem nabrałam szacunku nie tylko do jego muzyki, ale i osoby. Dziś już wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Staram się go coraz lepiej zrozumieć. Niestety niewiele osób zwraca uwagę na to, że nigdy nie miał dzieciństwa, jego ojciec był despotą, rodzina krytykowała jego wygląd, nie miał prawdziwych przyjaciół, gdyż wszyscy liczyli tylko na jego pieniądze. i miał chorobę skóry. Jest mi bardzo przykro, że był chyba najsamotniejszą osobą na świecie, przez całe swoje życie. Staram się zrozumieć tego człowieka i jego dziwne zachowania, ponieważ również jestem osobą, która ma czasem „swój świat” i nikt nie ma do niego wstępu. Uważam, że był wyjątkowym artystą, gdyż on NAPRAWDĘ chciał zmienić świat. Nie robił tego dla reputacji, lecz z głębi serca pisał takie piosenki jak: „Heal The World”, czy „Man In The Mirror” oraz działał charytatywnie. Jego wiara w ludzi i dobroć nie jeden raz obróciły się przeciw niemu. Wręcz chorobliwie kochał dzieci, więc oskarżenia o molestowanie ich, były największym ciosem, jaki można mu było zadać. Te sytuacje pogrążyły go. Jest mi bardzo smutno, że Michael musiał się zmagać ze sobą i ze swoim życiem całkiem sam. Sądzę, że zagubił się, bo nie miał przy sobie naprawdę bliskich i w 100% szczerych osób.

Nie jestem typem „zakochanej fanki”, która mdleje i wrzeszczy gdy tylko o nim usłyszy. Ja chciałabym mu pomóc. Szkoda, że już jest za późno, a nawet jeśli by nie było i tak nie miałabym możliwości… Pozostaje mi tylko o nim pamiętać.

Diana