OPOWIADANIE - część 26!

Witajcie kochani czytelnicy! Tu Diana. Jak mijają wakacje?  Ostatnio notki się nie pojawiały, bo jesteśmy w rozjazdach. Ja mam internet tylko na polu, a Billie tylko w telefonie, dlatego to znowu ja dodaję kolejną część opowiadania. A ja że bardzo dbam o szczegóły zawarłam masę prawdziwych faktów, łącznie z datami. ;)
Dziękuję czytelnikom, którzy pomimo mojego braku czasu wciąż czytają i komentują. No i blogerom dla których czytanie opowiadania to nie jest akacja - komentarz za komentarz.
Nie wiem czy spodoba wam się ta notka... ale cóż czekam na opinie!
Diana

P.S Przepraszam za czcionkę, to dlatego, że pisałam na wordzie ;)

16 Styczeń 1984

       Czas przy Michaelu uciekał mi niesamowicie szybko. Wciąż nie mogłam uwierzyć w to, że jesteśmy ze sobą już ponad dwa lata! Mimo upływu czasu, często patrząc na niego odnosiłam wrażenie, że śnię lub jestem bohaterką pięknej, nierealnej bajki. Oczywiście jesteśmy innymi ludźmi, mamy różne charaktery, ale zawsze udawało nam się dojść do kompromisu, nie przeżyliśmy nigdy żadnej poważnej kłótni. Każdy kto choć raz w życiu spotkał Michaela, wie, że jest niezwykle wrażliwym, czułymi opiekuńczym człowiekiem. Mimo że sam miał wiele problemów zdrowotnych, rodzinnych i tych związanych z narastającą z dnia na dzień popularnością, nigdy nie rozczulał się nad sobą. Powiedziałabym nawet, że nawet ze mną nie lubił rozmawiać o tych sprawach, wolał udawać, że wszystko jest w porządku. Ja jednak próbowałam do niego jakoś dotrzeć. Powoli, małymi kroczkami otwierał się przede mną, chociaż mieliśmy zupełnie różne charaktery. Kiedy mi coś doskwierało, zawsze czułam potrzebę wygadania się bliskiej osobie. Być może właśnie fakt, że często zwierzałam się Michaelowi, powodował że on odpowiadał tym samym.  

      To jak diametralnie zmieniło się jego, a przy okazji moje życie przez ostatnie dwa lata chyba nie trzeba opisywać. Thiller odniósł niespodziewany, ogromny sukces. Do czasów wydania ostatniego albumu Mike był rozpoznawalny, ale nie na taką skalę. Ku mojemu nieszczęściu zakochały się w nim nastolatki, kobiety z całego świata. Oczywiście zawsze w niego wierzyłam i bardzo cieszyłam się z jego sukcesu. Niestety wszystko ma swoją cenę. Od dłuższego czasu widywaliśmy się naprawdę rzadko. Oprócz tego, że mój ukochany nie miał wolnej chwili dla siebie, a tym bardziej dla mnie, ponieważ  całe dnie spędzał w biegu między studiami nagrań, pracami nad teledyskami, piosenkami, galami i wywiadami, to w dodatku spotkania utrudniała nam jego wcześniej wspomniana popularność. Nie było szans by poszedł na spacer, czy do sklepu. Dlatego też Michael opracował pewien patent. Wychodząc na zewnątrz zakładał wąsy, perukę i specyficzną czapkę. Nigdy nie zapomnę dnia, w którym po raz pierwszy zapukał do drzwi takim stroju. Cały wieczór musiał mnie uspokajać, bo za każdym razem kiedy wyobraziłam sobie jego komiczny wygląd, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Właśnie.. Apropo mieszkania... Niestety nie udało mi się dość do porozumienia z Victorem. Jak najszybciej wyprowadziłyśmy się ze Stacy z mieszkania, które wynajmowałyśmy od ojca naszego starego przyjaciela. Od tego czasu nie kontaktowałyśmy się więcej z tą rodziną. Może to i dobrze, bo zachowanie Victora nie należało do normalnych. Był zaborczy i nachalny, przynajmniej w stosunku do mnie.. W każdym razie znalazłyśmy sobie inne miejsce. W prawdzie było mniejsze, ale za to bardzo przytulne. Znajdowało się także na spokojnym, nieruchliwym osiedlu, co było wielkim plusem dla Michaela – łatwiej mu było się do mnie dostać.

     Czy zmieniło się coś w moim (poprawka – naszym) życiu? Raczej nie… no może oprócz tego, że w domu wszyscy o „nas” wiedzieli. Stało się to we wakacje 1983 roku. Z jednej strony rodzice byli zaskoczeni, ale z drugiej stwierdzili, że prędzej czy później nasza znajomość musiała się tak skończyć. Ostatecznie wszyscy byli bardzo szczęśliwi. Inna sytuacja panowała w domu mojego chłopaka. Tam do tej pory oprócz Pani Katherine nikt nie wiedział, że spotykam się z Michaelem. Obawialiśmy się reakcji Josepha, do tego ja nie ukrywałam swojej niechęci do reszty rodzeństwa, a ważącym argumentem był fakt, że Michael poważnie rozważał całkowite rozstanie się z zespołem. Bardzo na to nalegałam, ale nie dla moich własnych korzyści. Po prostu wiedziałam, że to Michaelowi wyjdzie na dobre. Sytuacja rodzinna była tam delikatnie mówiąc niezdrowa, Mike musiał wreszcie się uniezależnić. Był na tyle zdolnym i wyjątkowym człowiekiem, by samemu poradzić sobie zawodowo.

      Szesnastego stycznia postanowiłam  w końcu porządnie się wyspać. Kiedy przekręcałam się z boku na bok nagle, ku mojemu zaskoczeniu usłyszałam dzwonek. Zaspana i rozczochrana sennie ruszyłam ku drzwiom, by je otworzyć. O tej porze spodziewałam się wszystkich, tylko nie jego…

-Michael co ty tu robisz?

-Czyżby moja księżniczka się nie wyspała? – zapytał z uśmiechem na ustach, po czym wparował do mieszkania jak do własnego domu.

-Właśnie mnie obudziłeś.

- Oj, wybacz mały śpioszku! – odparł, podarowując mi buziaka na przeprosiny. – Ale muszę ci powiedzieć coś ważnego!

-Słucham uważnie. –spojrzałam na niego z czułością

- Musisz dziś ze mną pójść na wręczenie nagród American Music Advards!

- Co? Żartujesz?

- Mówię całkowicie poważnie. Wszyscy sugerują mi, że powinienem w końcu się z kimś oficjalnie pojawić... Podobno to jest dobre dla mojego, a teraz już naszego wizerunku.

- Mike, wiesz że nie tak się umawialiśmy. Mieliśmy pozostać anonimowi.

- No tak, ale już trochę ze sobą jesteśmy. Zresztą wtedy mógłbym przestać odwiedzać cię w tym zabawnym przebraniu.

_ Tak, a za tobą przybiegłoby do mnie tysiąc fotoreporterów. – usiadłam zrezygnowana na krześle.

- Lauro! Zrozum, że ja chcę w końcu trochę pożyć normalnie. Nie chcę już dłużej się ukrywać tego, że jesteśmy razdem, jakbyśmy robili coś złego.

- Zrozum, że niestety twoje życie już nigdy nie będzie wyglądać do końca normalnie…

- To moja wina?

- Mike, to cena sukcesu.

- Aaa.. więc tak mi kibicujesz?

-Nie kochanie. Ja ci się staram wytłumaczyć, że nie ma nic za darmo. Lepiej będzie, jeżeli pozostaniemy anonimowi. Chociaż w tej sferze będziesz miał spokój od mediów.

- Ehh... Wiesz… skoro ty nie chcesz to na pewno sobie znajdę kogoś, kto chętnie się ze mną wybierze na galę.

- Bardzo proszę! Każda panienka z ulicy chętnie z tobą tam pójdzie i nie tylko.

- Daj sobie już spokój. – powiedział z rezygnacją i wyszedł.

  Nawet nie miałam ochoty go gonić. Nie mogłam zrozumieć co mu się stało. Trudno uwierzyć, że ten świetny, inteligentny facet momentami był naiwny niczym dziecko. Jak on to wszystko sobie wyobrażał? Sądził, że po prostu bez żadnych przeciwności przyjdzie po mnie do domu, a potem wyjdziemy na romantyczny spacer? Naprawdę zabawne.

                                              *   *   *

-Lauro! Już jestem! Specjalnie skróciłam moje spotkanie z Tomem, byśmy mogły w spokoju obejrzeć twojego przystojniaka w TV .W końcu dzisiaj wielka gala!

-Niepotrzebnie wróciłaś z randki. Nie mam ochoty go oglądać.

-Ja chyba śnię! Zawsze gdy ma się pojawić w mediach skaczesz jak napalona fanka. Czyżby pierwsza, przedmałżeńska kłótnia?

-Przestań….

- Ej, ej… Masz usiąść natychmiast i mi wszystko opowiedzieć.

-Oh. Stacy. Był tu dzisiaj rano Michael i zaproponował mi wyjście na American Music Advards. Oczywiście nie zgodziłam się, wiesz jakie byłyby tego konsekwencje. Zresztą nie taką decyzję kiedyś podjęliśmy… Mike nie był zadowolony z mojej reakcji i wyszedł. Acha, wspomniał jeszcze, że znajdzie sobie kogoś, kto na pewno się zgodzi.

- O rany… Więc tym bardziej musisz zobaczyć, czy rzeczywiście się z kimś wybrał.

-No dobrze. Włączaj ten telewizor!

      Kiedy Stacy szukała odpowiedniego kanału serce na moment mi stanęło. Zastanawiałam się jak rzeczywiście Michael się zachowa. Byłam pewna, że mnie kocha, ale świadomość, że twój facet ma wokół siebie miliony fanek, zawsze lekko dawała do myślenia.

 To co zobaczyłam przeszło wszelkie moje oczekiwania…

- ONA?! Wszyscy tylko nie ona! Boże! Mógłby paradować z dwudziestoma napalonymi fankami, tylko nie z NIĄ! Ta głupia krowa, o końskiej mordzie! – krzyczałam na całe mieszkanie.

- Spokojnie Laura, spokojnie…

- Jak ja mam być spokojna?!. – w tej chwili po raz kolejny spojrzałam na TV. Po tym co zobaczyłam, zakręciło mi się w głowie i opadłam na kanapę. – Boże, nie wierzę. Oni trzymają się za ręce.

- O królu na niebie… Spletli je jak para….

- Stacy! Nie dobijaj mnie!  - odrzekłam już histerycznie. W szklanym ekranie widziałam niemalże idealną parę. On przystojny, o śniadej cerze, ubrany w specyficzny, czerwony strój. Ona piękna, młoda, zgrabna, wysoka. Odziana była w śliczną białą sukienkę, a jej czekoladowe włosy zostały ładnie uniesione i pofalowane.  – Kim ja jestem w porównaniu z Brooke…- szepnęłam, ze zrezygnowaniem w głosie.

- Laura! Przestań. Ona jest wielka i ma twarz jak facet. Ej, ty płaczesz?

- Dlaczego on mi to zrobił? Przecież wie, że za sobą delikatnie mówiąc nie przepadamy. Czemu oni się tak trzymają?!

- Na pewno sobie wszystko wyjaśnicie. Zakładam, że ona go tak złapała, by pokazać się fotoreporterom. Wiesz jak ta gówniara do niego lgnie.  – podając mi chusteczkę, przyjaciółka próbowała mnie pocieszyć.

                                             *  *  *

        Obudził mnie przenikliwy ból głowy. Czułam, że oczy mam bardzo spuchnięte, a wszelkie dolegliwości spowodowane są przepłakanym wieczorem. Po chwili dostrzegłam, że nade mną stoi zatroskana Stacy.

- Wyglądam jak dziecko wojny, co nie? – zapytałam, siląc się na uśmiech.

-Nie przeczę. – odpowiedziała.

- Nie obraź, się ale chyba dziś wrócę na kilka dni do domu. Wolę tam sama przyjechać, niż czekać aż zaczną wydzwaniać i pytać się co się stało. Zresztą muszę sobie wszystko na spokojnie przemyśleć.

- Oczywiście kochana.

     Siedziałam pod cieplutkim, domowym kocem i próbowałam skupić się na czytaniu powieści. W końcu miałam chwilę czasu dla siebie, przerwa semestralna dobrze mi zrobiła, szczególnie dlatego że od początku tego roku akademickiego zaczęłam studia na drugim kierunku. Oprócz sztuki, zdecydowałam się na psychologię. Zabawne jest to, że chciałam  pomagać innym, a sama nie potrafiłam poradzić sobie z własnymi problemami. Za każdym razem, gdy przeczytałam kilka linijek książki, mimowolnie spoglądałam na biurko, gdzie stała ramka ze zdjęciem. Widniały na nim oczywiście dwie postacie – ja i Michael. Cały dzień próbowałam wytłumaczyć sobie co się wczoraj stało. Niestety przez głowę przechodziła masa scenariuszy, także te najgorsze…

- Księżniczko! Tu jesteś! Wszędzie cię szukałem!

- Nie mów tak do mnie. Miałeś wczoraj inną” księżniczkę”. – odparłam z niechęcią. Wcale nie cieszyłam się, że Mike do mnie przyszedł. Wszystkiego, czego potrzebowałam tego dnia był tylko i wyłącznie święty spokój.

- Jesteś na mnie zła?

-Nie, skąd. Tylko poszedłeś na galę z Brooke, a co najlepsze obściskiwałeś się z nią przed każdym fotografem. Naprawdę nic się nie stało.

- Nie chciałaś ze mną pójść, więc zaprosiłem przyjaciółkę…

-Przyjaciółkę mówisz?! Czy to normalne, że przyjaciele tak się trzymają za ręce?

- To naprawdę nie miało żadnego podtekstu. Sama mi mówiła, że jestem dla niej jak brat.

-Proszę cię nie rozśmieszaj mnie! Dobrze wiesz, że zależy jej na tobie, głównie pod kątem popularności i zainteresowania mediów.

- Nie wiem, dlaczego jesteś tak uczulona na Brooke. Ja ufam swoim przyjaciołom, w przeciwieństwie do ciebie,  bo ty nawet nie wierzysz mi!

- Pomyślałeś może jak ja się wczoraj czułam?! Co miałam powiedzieć rodzinie, która widziała wszystko od A do Z?! Widziałeś co piszą wszystkie gazety? Może rzeczywiście coś jest na rzeczy! Kim ja jestem w porównaniu z młodą, zgrabną aktorką?

-Nie chce mi się tego słuchać.  Okazuje się nawet, że bardziej wierzysz brukowcom. Po prostu świetnie!

-  To nie chodzi o gazety, ale o to jak mnie potraktowałeś.

- To jest chore. Źle cię traktuje, gdyż wyszedłem z Brooke na imprezę? Kiedy idę z Dianą, nie przeszkadza ci to.  Zresztą bardzo miło, że pogratulowałaś mi nagród. Nie ma to jak wsparcie od ukochanej osoby.

- Gratuluję ci, ale teraz wyjdź.

- Ależ oczywiście, taki miałem zamiar. -  spotkanie zakończyło się głośnym zatrzaśnięciem się drzwi.

27 stycznia 1984

     Po raz dziesiąty tego dnia spoglądałam w dobrze mi znaną fotografię stojącą w moim pokoju. Od czasu ostatniej kłótni nie rozmawialiśmy z Michaelem ani razu. Obydwoje jesteśmy strasznie uparci, dlatego żadne z nas pierwsze nie wyciągnęło ręki.  To była nasza pierwsza, poważna kłótnia. Z dnia na dzień brakowało mi go coraz bardziej. Żadnych odwiedzin, ani jednego telefonu... Postanowiłam jednak unieść się honorem i nie odezwać się pierwsza. Dlaczego miałam to zrobić? Przecież to on sprawił mi przykrość. Najgorsze było to, że coraz częściej zastanawiałam się, czy my właściwie jeszcze jesteśmy razem…

- Lauro! Czy ty wiesz co się stało?!- z wielkim hukiem drzwi otworzył Andrew.

- Coś poważnego? – zerwałam się na równe nogi i zapytałam z niepokojem.

-Michael miał wypadek! Wybuchł pożar, kiedy kręcił reklamę do Pepsi!

- Na pewno on tam był? – czułam, że serce bije mi coraz mocniej.

- Widziałem się z Panią Katherine, ona też niewiele wiedziała, ale podobno jest jedyną i bardzo poważną ofiarą.

-O Boże…. Jedziemy do szpitala!