OPOWIADANIE - część 3

Witajcie! Dziś dodaję 3 część. Mam nadzieję, że Wam się spodoba... jeśli w ogóle ktoś to czyta. :) Odwiedzajcie nas i komentujcie. Apropo komentarzy - dzięki naszej, miłej koleżance z susie-theme.blog.pl dowiedziałyśmy się, że mamy ustawione, że komentować mogą tylko osoby posiadające konto na google. Na szczęście to odblokowałyśmy, więc zapraszamy także anonimów! :)

Pozdrawiam Diana

 

 

-Dlaczego właściwie wasze rodziny są skłócone? – zapytała mnie Stacy, siadając na mojej czerwonej sofie.

- Naprawdę nie wiesz? – odrzekłam zdziwiona, gdyż byłam przekonana, że wspominałam  jej o konflikcie z Jacksonami.

- Mogę się tylko domyślać, że Joseph was skłócił.

- Tak, trafiłaś w stu procentach - zaśmiałam się gorzko.

- Opowiedz wszystko ze szczegółami!

Zawahałam się przez chwilę, ale szybko usiadłam przy Stacy i nie ukrywając emocji zaczęłam mówić, ledwo łapiąc oddech.

- Moi rodzice od dawna przeczuwali, że u Jacksonów nie wszystko jest tak jak powinno być. Zdawali sobie sprawę, że dla Josepha najważniejsza jest sława i pieniądze, ale na początku nie przypuszczali, że ten gbur nie kończy na krzykach i zastraszeniach.

- Nie rozumiem Laura…  Co tam się dzieje?

Łza napłynęła mi do oczu. Aby się nie rozkleić, kontynuowałam:

- Stacy… Joseph to najgorszy człowiek, jakiego w życiu spotkałam. On na nich wrzeszczy, bije, grozi. Nie wiem dlaczego, ale za przedmiot do wyżywania się obrał sobie Michaela. Jest on przecież najzdolniejszy… Kiedy do nich przychodziliśmy, niejednokrotnie widziałam siniaki, ale Mike zawsze tłumaczył, że wywrócił się, spadł ze schodów i generalnie jest jedną wielką ciapą. Tak naprawdę to rodzice przez przypadek spostrzegli się, jak straszne rzeczy dzieją się w domu Jacksonów. Pewnego razu postanowili, że odwiedzimy ich bez zapowiedzi. Zapukali, lecz nikt nie otwierał. Już mieliśmy wracać do domu, gdy nagle usłyszeliśmy płacz. Mama i tata przestraszyli się, że któreś z dzieci zostało w domu same i wydarzył się jakiś wypadek. Bez zastanowienia weszliśmy do środka i podążyliśmy w stronę słyszanego głosu. Zeszliśmy do piwnicy. Tata otworzył drzwi. To, co zobaczyliśmy było nie do opisania…. Skulony Michael leżał na ziemi, a Joseph trzymał w ręku jakiś kabel, chyba od żelazka. Boże… gdybyśmy się tam nie zjawili  ten despota mógłby go nawet zabić. Zdezorientowany Joseph krzyknął w naszą stronę :

- Co wy robicie w moim domu do cholery?!

- Joe, co ty wyprawiasz?- zapytał mój tata, który był zszokowany, zresztą jak my wszyscy.

- Zasłużył sobie gówniarz! Nie wiesz to się nie wtrącaj!

-Jak możesz tak traktować własnego syna?- nie wytrzymała mama.

-Jesteście ostatnimi osobami, których to powinno obchodzić! W tej chwili wypier***ajcie mi z mojego domu, bo zadzwonię na policję!

- To raczej my powinniśmy zadzwonić – tata słusznie zwrócił uwagę.

- Hahahaha! Zabawni jesteście! Ja mam znajomości, w przeciwieństwie do was. Za 2 sekundy ma was tutaj nie być.

-Nie martw się, już wychodzimy, ale zostaw Michaela!- dodała na koniec mama równocześnie osłaniając mnie i Andrew’a swoim ramieniem.

 

     Kilka dni po tym zdarzeniu rodzice zdecydowali się przyjąć zaproszenie od Pani Katherine, która nie miała pojęcia o tym, co zobaczyliśmy. Mama i tata postanowili pójść i powiedzieć o wszystkim Pani Jackson. Mieli nadzieję, że ona coś na to poradzi, przemówi mężowi do rozsądku. Podczas kolacji, tata  dyskretnie opowiedział Pani Katherine, co zobaczył. Oczywiście w najmniej oczekiwanym momencie przyszedł Joe, który jak się okazało wszystko podsłuchiwał i zaczął wrzeszczeć, zresztą jak na despotę przystało:

- Wyjdźcie w tej chwili z mojego domu i nie pokazujcie mi się więcej na oczy!

-Joe..uspokój się... proszę – próbowała załagodzić sytuację Pani Katherine.

Kobieto, ty wiesz, że Ci nasi kochani sąsiedzi chcieli nas zagrozić policją?! Ja już od początku ich przejrzałem. Jesteście gówno warci!

- Joe! Porozmawiajmy spokojnie, wyjaśnijmy sobie wszystko  i przede wszystkim nie obrażaj nas przy dzieciach –wtrąciła moja mama.

- Nie udawajcie dobrodusznych aniołków! Od wielu lat wiem co wam chodzi po głowie! PIENIĄDZE! PIENIĄDZE! PIENIĄDZE! Zazdrościcie, że wam nie powodzi się tak jak mi, prawda?! Od początku tylko na to liczyliście! Po to była wam potrzebna ta chora „przyjaźń”! Pewnie jeszcze za kilka lat chcielibyście wyswatać wasze bachory z moimi dziećmi?! Oj to się wam nie uda! Spadajcie stąd i nie wracajcie!

Mama ze łzami w oczach próbowała jeszcze coś powiedzieć:

- Joseph..jak możesz… 

Jednak szybko przerwał jej tata:

 -  Angeliko chodźmy już… To nie ma sensu, nie będziemy słuchać takich bredni. Po chwili tata złapał mnie za rękę i wszyscy ruszyliśmy w stronę bramki. Zaczęłam płakać. Byłam w szoku. Odwróciłam się jeszcze, by spojrzeć  ostatni raz na Panią Katherine, licząc, że może ona coś powie, postara się nas zatrzymać. Ta jednak stała w bez ruchu, spuściła głowę na dół i pozwoliła nam odejść…

 

        Nagle poczułam, że płaczę nie tylko we wspomnieniach, ale także naprawdę. Stacy pośpiesznie mnie przytuliła.

- Ciśśś… Wszystko będzie tak jak dawniej, nawet lepiej… Jestem pewna. Nie martw się już.

- Boję się, że robię błąd. Boję się Josepha!- szlochałam do ramienia  Stacy.

- Bez względu na wszystko, zawsze będę Ci pomagać.

- Dziękuję! Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie.

- Koniec żalów! Już mam pomysł jak możesz znów skontaktować się z Michaelem!

- Niby jak ?

-Nie ma nikogo w domu?

-Nie…

- To zaraz się przekonasz!- odparła rozchmurzona Stacy, złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą, by znaleźć się na parterze, przy telefonie.

- Co ty wyprawiasz?!- zapytałam zdziwiona, widząc jak moja przyjaciółka przegrzebuje nasz prywatny zeszycik z numerami telefonów.

- Dzwonię do Jacksonów kochana!

- Oszalałaś?!

- Zaufaj mi!

Zrezygnowana oparłam się o ścianę. Poczułam, że szybciej bije mi serce. - „Cudownie! Za chwilę wyjdę na nawiedzoną Laurę Brown, którą jak najszybciej trzeba oddać do psychiatryka, bo jest jakąś psychofanką Jacksonów. Najpierw koncert, teraz telefony. Świetnie…” - zestresowana gadałam
w myślach.

Nagle usłyszałam, że Stacy poważnym tonem rozpoczyna rozmowę:

- Dzień dobry. Czy dodzwoniłam się do Państwa Jacksonów? Jestem Sara Williams i reprezentuję firmę „Just smile!”. Podziwiamy talent i potencjał zespołu The Jacksons, dlatego też jesteśmy zainteresowani współpracą i sponsorowaniem ich koncertów. Czy zastałam Michaela Jacksona, który jest głównym wokalistą? Szczególnie zależy nam, na wypromowaniu jego osoby... Dobrze poczekam.

 

Myślałam, że zaraz się przewrócę. Co ta Stacy plecie?! Nie wiedziałam, czy powinnam  się śmiać, czy płakać. Ta jak gdyby nigdy nic puściła do mnie oczko i kontynuowała rozmowę:

- Witaj Michael… Jaka Sara Williams?! Jestem Stacy, czyli najlepsza przyjaciółka Laury. Chcesz z nią porozmawiać? Ona stoi obok mnie i mdleje na samą myśl o tobie!

 

W tamtym momencie myślałam, że zabiję Stacy. Nie zdążyłam jeszcze oswoić się z moją kompromitacją, gdyż ona przyłożyła mi słuchawkę do ucha.

-Cześć. Miałem nadzieję, że zadzwonisz - usłyszałam cichy, ale melodyjny i delikatny głos Michaela

- Hej... Nie wiedziałam, czy nie będę Ci się narzucać- odpowiedziałam nieśmiało, czując, że moje nogi są jak z waty.

- Nie żartuj, naprawdę się ucieszyłem, że postanowiłaś zrobić pierwszy krok i naprawić nasze relacje.

Odetchnęłam z ulgą. W końcu poczułam, że chociaż z nim mogę rozmawiać jak dawniej. Bardziej pewna siebie zapytałam:

- Michael, co z tym wszystkim zrobimy?

- Wiesz... Teraz nie mam możliwości  by rozmawiać, a szczególnie na ten temat. Spotkajmy się jutro o 15.00 w Hotelu 67. Powiem Josephowi, że umówiłem się na spotkanie hmmm….ze sponsorem firmy „Just smile!” - Usłyszałam słodki chichot w słuchawce. „Tak ten człowiek się nie zmienił, to jest prawdziwy Mike!”– stwierdziłam w myślach

- To jak? Laura jesteś tam jeszcze?- z moich durnych przemyśleń wyrwał mnie ten sam, melodyjny głos. Zawsze wybierałam „idealne” momenty na sentencje.

- Jasne! Do zobaczenia jutro!

- Miłego dnia Lauro!

Odłożyłam telefon. Poczułam się szczęśliwa i zadowolona z siebie. Oczywiście nic by się nie udało bez pomocy mojej szalonej Stacy, której byłam niezmiernie wdzięczna.

 

 

*     *    *

 

Postanowiłam położyć się wcześniej spać, by następnego dnia być wypoczęta. Nie mogłam jednak zasnąć. Miliony myśli przewijały się przez moją głowę. Czułam się szczęśliwa, podekscytowana, a zarazem zestresowana. Wiedziałam, że od jutrzejszego spotkania zależy cała moja przyszła relacja z Michaelem i z resztą jego rodziny. Po godzinie prób odejścia do krainy snów, poczułam się spragniona, więc zeszłam po cichu po schodach, myśląc że wszyscy domownicy już dawno śpią. Będąc na parterze dostrzegłam , że jeszcze po kuchni krzątała się mama. Wyglądała na zdenerwowaną, a tata najwyraźniej próbował ją uspokoić. Po chwili usłyszałam jej łamiący się głos:

 

- Co, jeśli sobie nie poradzimy? Edward... Przecież mamy już swoje lata.

- Kochanie, przeżyliśmy już razem wiele trudnych sytuacji, zmartwień, ale także szczęśliwych i pięknych chwil, więc teraz również sobie poradzimy.

- Musimy wkrótce wszystko powiedzieć dzieciom… Będą w szoku.

- Angeliko, oni są już prawie dorośli. Zresztą uważam, że wychowaliśmy ich na odpowiedzialnych, dobrych ludzi. Pomogą nam. Jestem pewien.

-Edward, boję się- szepnęła mama i utonęła w objęciach mojego ojca.

 

Odechciało mi się pić. Okropnie przeraziło mnie to co usłyszałam. Wiedziałam, co ich rozmowa mogła oznaczać. Byłam skołowana, podświadomość przewidywała najgorsze…

„Czyżby ciężka choroba rodziców albo dziadka? Nie… Nie mogę tak myśleć!” – próbowałam tłumaczyć samej sobie, jednak mimo tego łzy mimowolnie napłynęły do moich oczu. Cicho uciekłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko.

Billie & Diana