Merry Christmas!

Kochani!
Jutro rozpoczyna się ten magiczny czas, czas świąt Bożego Narodzenia.  Z tej okazji chciałbyśmy życzyć wam Wesołych i spokojnych Świąt! Wiele radości, ogromu prezentów, odpoczynku, miłości i udanego sylwestra. I oby nowy rok przyniósł wam wiecej radości, szczęścia i spełnienia marzeń.

Dużo ciepła dzięki ludzkiej życzliwości, odrobiny światła w mroku dzięki szczeremu uśmiechowi, radości w smutku dzięki ludzkiej miłości i nadziei na lepsze jutro w chwilach niepokoju

Merry Christmas Everyone!  :)


Billie&Diana

One more chance...

One more chance... ostatni teledysk Michaela Jacksona wydany dopiero po  jego śmierci. Nie wiem do końca dlaczego, ale łzy pociekły mi po policzkach kiedy oglądałam ten teledysk. Być może dlatego, że wydaję się on taki "świeży". Zupełnie jakby Michael nagrał go dzień czy dwa temu. Zupełnie tak jakby żył i cały czas był pośród nas.

Teledysk był nagrywany podczas tworzenia płyty Number One. Nie został on jednak wydany, ponieważ Michael został aresztowany w sprawie domniemanego molestowania Gavina Avizo. Teledysk został wydany już po śmierci Króla.

Zarówno piosenka jak i teledysk bardzo mi się podobają. Uważam, że w teledysku powinno
być więcej Michaela... ale może teledysk był dokańczany już po śmierci króla.

A wy co o nim myślicie? Jak wam się podoba?

Billie

PS: Wybaczcie, że notka tak późno. Brak czasu. Teraz zaczęło się wolne dlatego postaramy się nadrobić! :)

DZIĘKUJEMY!

Kochani  Czytelnicy! 

Ja i Billie  bardzo, bardzo, bardzo cieszymy się z tego, że dziś minęło 10.000 naszego bloga! To  dla nascudowny prezent mikołajkowy!

Dziękujemy szczególnie stałym czytelnikom, ale także i tym którzy wpadają tu przypadkiem, sporadycznie. Bez was prowadzenie tej strony nie miałoby sensu. Wiemy, że nie jesteśmy geniuszami w pisaniu, ale to nas naprawdę uszczęśliwia : realizujemy się i przyczyniamy się do tego, by nie zapomniano o Michaelu. 

Mamy nadzieję, że wciąż będziecie nas czytać, śledzić, komentować. Jeśli robi to nawet 5 osób, to uwierzcie, że naprawdę WARTO! :)

Przed świętami pojawi się na pewno kolejna część opowiadania.

 Btw. Jak po mikołajkach? Czy ktoś z Was dostał coś mikołajkowego lub dostanie pod choinkę?

( Ja się mogę pochwalić, że od rodziców otrzymałam Off the wall i Thiller :) )

Diana

Billie&Diana

OPOWIADANIE - część 14!

Cześć Kochani!

Wybaczcie, że notki wstawiamy tak późno. Mamy dużo na głowie, mało czasu wolnego, a ja byłam bez komputera. Zapraszamy na kolejną część opowiadania! Mamy nadzieję, że wam się spodoba.

Billie.

    Minął miesiąc od dnia, w którym Michael podsłuchał moją rozmowę z Andrew. Cały czas czułam się okropnie. Ale co miałam mu powiedzieć? Sama nie jestem do końca pewna swoich uczuć... a nawet jeśli tak? On pewnie nic takiego do mnie nie czuje. Jestem dla niego tylko przyjaciółką. Wyszłabym na głupka. "Ogarnij się Laura!" - powiedziałam do siebie. Po długim czasie rozłąki wreszcie miałam się spotkać ze Stacy. Całe wakacje jej nie było. Strasznie się za nią stęskniłam. Musiałam się pozbierać. Nie chciałam psuć nam spotkania moimi problemami. Wstałam z łóżka i zaczęłam sprzątać pokój. Gdy tylko skończyłam,  usłyszałam z dołu głos mamy:

- Laura! Stacy już przyszła! 

- Niech wejdzie na górę! - odkrzyknęłam, jednocześnie wrzucając spodnie do szafy.

Odwróciłam się, żeby podnieść z podłogi ostatnią bluzkę. W tym momencie do pokoju wpadła Stacy i rzuciła się na mnie niczym wygłodniała puma. Obie wylądowałyśmy na podłodze głośno się śmiejąc.  

- Laura! Boże, tak się za Tobą stęskniłam! - wykrzykiwała przyjaciółka.

- Też się ciesze, że Cię widzę Stacy. - jeszcze mocniej przytuliłam ją do siebie. - Opowiadaj lepiej jak było na wakacjach! Tyle czasu Cię nie było!

- Mogło być lepiej. - uśmiechnęła się. - Musiałam spędzić całe dwa miesiące z młodszymi kuzynami. Byli nieznośni! Co chwilę mi przeszkadzali, dokuczali. Zero spokoju. A musiałam się nimi zajmować. Lepiej Ty mi opowiedz co się tu działo. Co tam u Michaela? - na dźwięk jego imienia zrobiło mi się smutno. Stacy od razu to zauważyła. Znała mnie nie od dziś. - Hej... Co jest Kochana? Pokłóciliście się czy jak? - widziałam w jej oczach troskę. Chyba już czas jej powiedzieć... przynajmniej się komuś wygadam. 

- Wiesz... - zaczęłam. - Nie jestem pewna co czuję do Michaela. Moje podejście do niego zaczęło się zmieniać. Kiedy go widzę, od razu czuję się lepiej. Jest dla mnie ogromnie ważny, ale już chyba nie jako przyjaciel. Jako ktoś więcej, ale nie umiem określić kto... - w oczach Stacy widziałam narastającą radość.

- Yay! To cudownie! Pasujecie do siebie! 

- Przestań. On na pewno nic do mnie nie czuje. Jestem dla niego tylko przyjaciółką. Po za tym on myśli, że jest dla mnie przyjacielem i nikim więcej.

- Jak to? - zapytała zdziwiona Stacy. Opowiedziałam jej szybko o całej sytuacji z Andrew i tym jak Michael nas podsłuchał. 

- Głupia jesteś! Jak mogłaś tak powiedzieć?!

- Nie wiedziałam, że Michael stoi za mną! Chciałam tylko, żeby Andrew się zamknął! - czułam jak łzy napływają mi do oczu. 

- Spokojnie. - przyjaciółka mocno mnie przytuliła. - Będzie dobrze. 

Chwilę siedziałyśmy w milczeniu wtulone w siebie. Powoli się uspokajałam. Jak się później okazało mój spokój nie trwał długo. Nagle usłyszałyśmy krzyk mamy. Obie zbiegłyśmy na dół.

- Mamo! Co się dzieje? - zapytałam, szukając rodzicielki. 

- Dziadek! Dziadek zasłabł! Dzwoń na pogotowie! - krzyczała mama. Stanęłam jak wryta. Strach jaki poczułam był nie do opisania. Ręce zaczęły mi się trząść, a łzy napływały do oczu. Widziałam, że Stacy rzuciła się do telefonu, dlatego ja pobiegłam do dziadka. Nie mogłam go stracić. Po prostu nie mogłam! 

Pogotowie przyjechało szybko. Mama pojechała razem z dziadkiem do szpitala. Ja musiałam zostać, żeby poinformować resztę członków rodziny. 

    Po południu wszyscy siedzieliśmy przy stole. Nikt się nie odzywał. Każde z nas było zdenerwowane, przestraszone. Wszyscy czekaliśmy na powrót mamy. Gdy tylko usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi, rzuciliśmy się w tamtą stronę zasypując mamę pytaniami. 

- Dziadek miał zawał - powiedziała smutno. - Na szczęście karetka przyjechała szybko i udało się go uratować. Nic mu nie będzie, ale musi zostać w szpitalu. - Z jednej strony odetchnęłam z ulgą. Wierzyłam, że dziadkowi nic nie będzie. Nadal się jednak martwiłam. Przygnębiona poszłam do swojego pokoju i usiadłam na łóżku. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Wzięłam do ręki kartkę, ołówek i zaczęłam rysować. Po kilkunastu minutach ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę - powiedziałam nie odrywając wzroku od kartki. 

- Cześć. - Usłyszawszy jego głos, momentalnie podniosłam głowę. Przede mną stał on. Ciemnoskóry, chudy chłopak. Ubrany był w jeansy i luźny t-shirt. W jego wielkich brązowych oczach dostrzegłam troskę, ale i zakłopotanie.

- Michael? Co Ty tutaj robisz? - zapytałam zdziwiona, ale jednocześnie szczęśliwa. 

- Stacy u mnie była. Powiedziała co się stało z Twoim dziadkiem. Pomyślałem... pomyślałem, że przyjdę i dotrzymam Ci towarzystwa. 

- Dziękuję, Michael. Potrzebuję tego teraz. - Mike usiadł na kanapie. 

- Cudowny rysunek. Masz talent. - powiedział, zerkając na kartkę, którą wciąż trzymałam na kolanach. Rysunek przedstawiał dziewczynę siedzącą przy łóżku szpitalnym i opłakującą chorego dziadka. Za jej plecami stał anioł, który próbował ją pocieszyć. 

- To nic takiego. 

- Nie masz racji. Ten rysunek jest przepiękny. Dlaczego wcześniej nie pokazywałaś mi swoich prac? Uwielbiam sztukę. Uważam, że powinnaś się rozwijać w tym kierunku. Nie zmarnuj takiego talentu. Lubisz rysować, prawda?

- Tak, nawet bardzo. - uśmiechnęłam się.

- Widzisz? Więc rób to dalej! Rób to co kochasz. - Michael uśmiechnął się do mnie. - A jak Andrew? - zapytał.

- Co raz lepiej. Na szczęście. Na pewno nie zapomniał o Tatum i o tej całej sytuacji. ale chyba pogodził się już z tym wszystkim. Stara się żyć dalej. Widzę, że z dnia na dzień staje się szczęśliwszy. 

- To na prawdę dobrze. To dobry chłopak. Znajdzie sobie dziewczynę lepszą od Tatum. Taką, która obdarzy go prawdziwym uczuciem. 

- Też tak myślę. Michael, możemy się przejść na spacer? Chciałabym zaczerpnąć świeżego powietrza. 

- Oczywiście Lauro. 

    Szliśmy przez park rozmawiając i podziwiając uroki jesieni. Wszędzie leżały kolorowe liście, co jakiś czas między nogami przebiegały nam wiewiórki, które robiły zapasy na zimę. Na drzewach siedziały ptaki, które od czasu do czasu ćwierkały. 

- Ptaki, to niesamowite stworzenia. - zaczął Michael. - Potrafią latać godzinami. Szybują z taką gracją i elegancją. Niczym tancerze na parkiecie. Potrafią też śpiewać cudowne ballady! Uwielbiam słuchać tych pieśni i obserwować ich tańce. Jest w tym jakaś magia. - uśmiechnął się do mnie. Nigdy wcześniej nie patrzyłam w ten sposób na ptaki. Były mi obojętne. A Michael zobaczył w nich tyle piękna oraz niezwykłości i pokazał je mnie. Chodziliśmy po parku rozmawiając, śmiejąc się. Od czasu do czasu Michael zaczynał nucić różnie piosenki. Raz nucił utwory, które znajdowały się już na płycie "Off the Wall", a innym razem całkiem nowe melodie, które akurat pojawiły mu się w głowie. 

- Jak to jest, kiedy piszesz piosenki i tworzysz melodię? - zagadnęłam.

- Muzyka sama do mnie przychodzi. Czasami wystarczy kilka dźwięków usłyszanych przypadkiem, a w głowie układa mi się cała melodia. Innym razem, nagle pojawiają się w mojej głowie słowa - odpowiedział mi. - Oczywiście potem trzeba ją dopracować, poprawić, ale zarys pojawia się sam. - uśmiechnął się. 

- Rozumiem. Wracajmy już, proszę. Zrobiło mi się zimno. - odpowiedziałam. Michael na te słowa mocno mnie do siebie przytulił i tak wracaliśmy do domu.

***

    Następnego dnia pojechałam do szpitala. Chciałam odwiedzić dziadka, zobaczyć jak się czuje. Przywiozłam mu kilka rzeczy, takich jak: książka, którą aktualnie czytał, jego okulary, leki i kilka ubrań. Kiedy weszłam do sali, dziadek spał. Pielęgniarka powiedziała, że jest bardzo osłabiony i potrzebuje teraz dużo odpoczynku. Nie chciałam wychodzić, dopóki się nie przywitam z dziadkiem, dlatego postanowiłam zaczekać. Położyłam książkę i okulary na szafeczce stojącej obok łóżka, a ubrania włożyłam do szafy. Usiadłam obok niego. Wyjęłam notes i ołówek i zaczęłam rysować. Tym razem narysowałam park. Przez środek biegła ścieżka, a przy niej ustawione były ławki. Na jednej z nich siedziała młoda dziewczyna. Obok niej stał młodzieniec, który spoglądał w niebo obserwując lecące ptaki. 

- Masz talent dziecko. Odziedziczyłaś go po swojej babci - usłyszałam cichy, chrapliwy głos. Słychać było, że mówca zadaje sobie wiele trudu, żeby coś powiedzieć.

- Dziadziuś.. Obudziłeś się już! Jak się czujesz? Strasznie nas wystraszyłeś! - uśmiechnęłam się. 

- Troszkę lepiej. Nadal jestem bardzo zmęczony, ale bywało gorzej. 

- Kiedy Cię wypiszą? 

- Myślę, że za jakiś tydzień. Muszę przejść jeszcze kilka badan i jestem bardzo słaby. Ale nie martw się dziecko. Wszystko będzie w porządku - odpowiedział.

- Nigdy nie widziałam, żeby babcia coś malowała. - zaczęłam.

- Po Twoich narodzinach nie miała kiedy, a potem była zbyt schorowana. Wcześniej malowała dużo! Każdego dnia chociaż jeden rysunek. Używała farb, ołówków, kredek, węgla, tego co akurat miała pod ręką. Poznałem Twoją babcię w muzeum sztuki. Wszedłem do jednej z sal i od razu ją zauważyłem. Siedziała na samym środku i malowała jeden z obrazów. Dyskretnie stanąłem za nią i podglądałem. - Na twarzy dziadka pojawił się uśmiech. - Malowała przepięknie! Widywałem ją jeszcze kilka razy, aż w końcu odważyłem się podejść i zagadnąć. Pewnie nie pamiętasz, ale zaraz po twoim urodzeniu babcia wymalowała twój pokój w różne zwierzątka. Twoja mama była taka szczęśliwa! A ty jeszcze bardziej! - Cale popoludnie spędziłam  z dziadkiem, słuchając jego wspomnień. Opowiadał o babci. Byłam bardzo szczęśliwa i wzruszona słuchając tak pięknej miłosnej historii, która wydarzyła sie naprawdę.

Dancing the Dream

Cześć Kochani. Dzisiejsza notka miała dotyczyć twórczości fanów. Niestety dostałyśmy tylko kilka rysunków. :( Wciąż możecie wysyłać do prace! Nie wstydźcie się!!

O czym dziś? Długo nad tym myślałam. Chciałam, żeby ta notka w jakiś sposób była interesująca. Właśnie wtedy trafiłam na jeden z wierszy Michaela.

Courage	Odwaga
Book: Dancing the Dream (1992) Author: Michael Jackson	Zbiór Dancing the Dream (1992) Autor Michael Jackson
It's curious what takes courage and what doesn't. When I step out on stage in front of thousands of people, I don't feel that I' m being brave. It can take much more courage to express true feelings to one person. When I think of courage, I think of the Cowardly Lion in "The Wizard of Oz". He was always running away from danger. He often cried and shook with fear. But he was also sharing his real feelings with those he loved, even though he didn't always like those feelings. That takes real courage, the courage to be intimate. Expressing your feelings is not the same as falling apart in front of someone else - it's being accepting and true to your heart, whatever it may say. When you have the courage to be intimate, you know who you are, and you're willing to let others see that. It's scary, because you feel so vulnerable, so open to rejection. But without self-acceptance, the other kind of courage, the kind heroes show in movies, seems hollow. In spite of the risks, the courage to be honest and intimate opens the way to self-discovery. It offers what we all want, the promise of love.	To ciekawe, co wymaga odwagi, a co nie. Kiedy wychodzę na scenę przed tysiące ludzi, nie czuję, żebym był odważny. Dużo więcej odwagi wymaga wyznanie komuś swoich prawdziwych uczuć. Gdy myślę o odwadze, myślę o Tchórzliwym Lwie z 'Czarnoksiężnika z Oz'. Zawsze uciekał od niebezpieczeństwa. Często płakał i trząsł się ze strachu. Ale także dzielił się uczuciami z tymi, których kochał, nawet mimo tego, że nie zawsze podobały mu się te uczucia. To wymaga prawdziwej odwagi, odwagi otworzenia się. Wyrażanie uczuć nie jest tym samym co rozklejanie się przed kimś - to akceptacja i wierność własnemu sercu, cokolwiek by mówiło. Gdy masz odwagę otworzyć się, wiesz kim jesteś i pozwalasz innym to zobaczyć. To jest przerażające, gdyż czujesz się tak podatny na zranienie i odrzucenie. Lecz bez akceptacji siebie samego, inny rodzaj odwagi, ten który prezentują bohaterowie filmowi, wydaje się pusty. Bez względu na ryzyko, odwaga bycia szczerym i otwartym otwiera drogę do poznania samego siebie. Daje to, czego wszyscy pragniemy, obietnicę miłości.

Zakochałam się w tym wierszu. Jest taki szczery i prawdziwy. Uwielbiam w Michaelu to, że jego teksty przepełnione szczerymi słowami,  mają przesłanie!  To nie są puste słowa wyśpiewane tak o. Teksty Michaela nie tylko mają przesłanie, ale są też odpowiednio wykonane. MJ wkradał w to całe swoje serce!

Polecam wam również inne wiersze Michaela, które zostały zebrane w jeden zbiór "Dancing the Dream". Każdy z nich jest szczególny i na prawdę świetny. Wszystkie razem i każdy z osoba, wywołują u mnie wiele wspaniałych emocji. Czytając, niektóre z nich humor poprawia mi się całkowicie.

Berlin 1989
Book: Dancing the Dream (1992)
Author: Michael Jackson

 They hated the Wall, but what could they do? It was too strong  Berlin 1989

Zbiór: Dancing the Dream (1992)
Autor: Michael Jackson


Nienawidzili Muru, lecz co mogli zrobić? Był zbyt mocny, aby się
                                 przez niego przedrzeć.

Bali się Muru, lecz czy to nie miało sensu? Wielu którzy próbowali
                             go przeskoczyć zostało zabitych.

Nie ufali Murowi, lecz kto by zaufał? Ich wrogowie odmówili
wyjęcia choćby jednej cegły, nieważne jak długo przeciągały się
                                  pokojowe rozmowy.

Mur zaśmiał się szyderczo. "Daję wam dobrą lekcję," przechwalał
się. "Jeśli chcecie budować na wieczność, nie używajcie kamieni.
         Nienawiść, strach i brak zaufania są o wiele silniejsze".

Wiedzieli, że Mur ma rację, i niemal się poddali. Tylko jedna rzecz
ich powstrzymała. Pamiętali kto był po drugiej stronie. Babcia,
kuzyn, siostra, żona. Ukochane twarze które wręcz tęskniły by je
                                         zobaczyć.

"Co się dzieje?" zapytał roztrzęsiony Mur. Bez

świadomości tego, co zrobili, zaglądali przez Mur, próbując
znaleźć swoich najbliższych. Cicho, od jednej osoby do drugiej,
             miłość wykonała swoją niewidzialną robotę.

"Przestańcie!", Mur wrzasnął. "Rozpadam się." Lecz było za późno.
Milion serc odnalazło siebie nawzajem. Mur upadł zanim runął.

                                to break through.

They feared the Wall, but didn't that make sense? Many who
                     tried to climb over it were killed.

They distrusted the Wall, but who wouldn't? Their enemies
refused to tear down one brick, no matter how long the peace
                                talks dragged on.

The Wall laughed grimly. "I'm teaching you a good lesson," it
boasted. "If you want to build for eternity, don't bother with
stones. Hatred, fear, and distrust are so much stronger."

They knew the Wall was right, and they almost gave up. Only
one thing stopped them. They remembered who was on the other
side. Grandmother, cousin, sister, wife. Beloved faces that
                               yearned to be seen.

"What's happening?" the Wall asked, trembling. Without knowing
what they did, they were looking through the Wall, trying to find
their dear ones. Silently, from one person to another, love kept
                               up its invisible work.

"Stop it!" the Wall shrieked. "I'm falling apart." But it was too
late. A million hearts had found each other. The Wall had fallen
                                before it came down.

w.i.t.h Love!
Billie.

OPOWIADANIE - Część 13

    

         Witajcie Kochani! Przepraszam was za długą nieobecność, ale mamy małe kłopoty z bloggerem. Nie wiem dlaczego wskakuje mi ciągle białe tło, gdy coś przekopiuję. Może ktoś wie? Proszę o pomoc.;) Dodatkowo rozszerzenia w szkole powodują, że nie mamy na nic czasu. Dlatego proszę: wybaczcie i czytajcie!

Diana    

       

 

        Zapach gorącej czekolady unosił się po całym domu, mimo że kosztowaliśmy ją w tylko jednym pomieszczeniu. Od dziecka ją uwielbiałam, a co gorsze miałam do niej ogromną słabość... Moim zdaniem to najlepsza przyjaciółka na kobiece smutki i sądzę, że tylko jednostki, które wiecznie liczą kalorie mogłyby się ze mną nie zgodzić.  

     Ten ciepły napój był tylko jednym, małym dodatkiem, w porównaniu z tym, co znajdowało się na kuchennym stole. Kiedy mama zobaczyła, że wchodzę do domu nie tylko ja, Andrew, ale także i Michael, którego bardzo dawno nie widziała, nie musiałam jej tłumaczyć, że pogodziliśmy się  i już wszystko jest w porządku. Mama od zawsze miała wspaniałą intuicję, która bezbłędnie nią kierowała.  Jak to miała w zwyczaju przywitała się z nami najserdeczniej jak tylko jest to możliwe i dyskretnie do mnie mrugnęła. Błysk w oku mamy przemówił do mnie od razu - szykowała się wielka niezapowiedziana impreza. W ciągu trzydziestu minut moja kochana i niezawodna "wróżka" wyczarowała wiele smakołyków. Nikt nie mógł wyjść z podziwu, ale wyrzuciła z lodówki co tylko miała - dosłownie. Mama była bardzo przejęta zaistniałą sytuacją, jednak z jej twarzy nie schodził uśmiech. Z daleka można było dostrzec  że promieniała szczęściem. Siedząc przy stole i poruszając wszystkie możliwe tematy, nie mogłam się oprzeć, by nie zerknąć od czasu do czasu na Michaela. Dlaczego? Dobre pytanie... Naprawdę nie mam pojęcia i jestem w tym stwierdzeniu szczera... Od jakiegoś czasu przestałam rozumieć własną siebie. Kiedyś  nie potrzebowałam obecności Michaela, przynajmniej tak często. Teraz brakuje mi jego uśmiechu, oczu, dotyku. Wystarczy, że nasze spojrzenia na chwilę się spotkają, a ja czuje się już bezpieczna, mam gwarancje że jest w pobliżu. Z jednej strony było to przyjemne uczucie, ale z drugiej czułam ogromny wstyd i niezręczność. Coraz bardziej zaczynało przerażać mnie to, że w pewnych sytuacjach przestałam panować nad samą sobą.

Dobry nastrój popsuło nagle opuszczenie przez Andrew'a  naszego towarzystwa. Wiedziałam, że nie mogę go w tej sytuacji zostawić samego. Nie zwracając na nikogo uwagi, pobiegłam za nim po schodach.

 

       -  Andrew, braciszku... Wszystko się ułoży. Ona nie była ciebie warta. Jestem pewna, że wkrótce poznasz jakąś fajną, uczciwą dziewczynę!

- Wiesz... Nie wiem czy tego chcę. Nie wyobrażam sobie kolejnych zawodów, upokorzeń.- Kiedy go słyszałam w tamtym momencie, miałam wrażenie, że za chwilę rozpłacze się jak dziecko.

- Teraz tak mówisz, a za kilka dni znów będziesz biegał na randki. Gwarantuję!

- Chyba jednak zostanę wolnym strzelcem...

- Andrew, nie jesteś mną!

- Tobą?

- No tak, ja przecież nie chodzę na ŻADNE randki, jestem szarą myszą, dobrą uczennicą. Ty jesteś zupełnie innym typem człowieka!

- Nie powiedziałbym...

- Nie rozumiem...?

- Nie jestem głupi! Przecież widzę jak ty patrzysz na Michaela, zresztą on na ciebie podobnie. Na dzisiejszej popołudniowej czekoladzie wszystko sięgnęło zenitu!

-Co ty gadasz?!

- Oczywiście! Kiedy jego wzrok był utkwiony w filiżankę, ty gapiłaś się na niego, jakbyś miała pięć lat i oglądała ulubioną kreskówkę! I to szło w drugą stronę.

-Nieprawda. Dobrze wiesz, że jesteśmy tylko i wyłącznie przyjaciółmi.

-Jeszcze...

Andrew! Ogarnij się!

- Ja Ci życzę szczęścia!

-Ja bardzo lubię Michaela, ale to wszystko! Zresztą co ty w ogóle mi wciskasz....Że ja mu się niby podobam? Bardzo śmieszne! Komu ja bym się mogła podobać? Chyba tylko jakiemuś niewidomemu, głuchemu, głupiemu człowiekowi. Chodźmy lepiej na dół, bo za dużo rozmyślasz. Właśnie, apropo Michaela zostawiliśmy go samego z naszą szaloną rodzinką. Chodźmy!

Prędko pociągnęłam mojego brata za rękę i obróciłam się w stronę drzwi.... W tamtej  chwili wydawało mi się, że dostałam stanu przedzawałowego, gdyż zobaczyłam stojącego, w progu Michaela, którego oczy wpatrywały się na nas z szokiem i dezorientacją. Zdążyłam tylko powiedzieć "Michael" i zobaczyłam gwiazdki w oczach.

 

      Miałam wrażenie, że przebudzam się z długiego, zimowego snu. Próbowałam podnieść powieki, lecz przez kilka minut były ciężkie jak kamienie. Kiedy, w końcu nabrałam siły na wykonanie tak prostej czynności, spostrzegłam, że jestem otoczona tabunem spanikowanych ludzi. Pierwszy podbiegł do mnie dziadek i zaczął tak mocno potrząsać moimi ramionami, tak że myślałam że wyrwie mi wszystkie kości.

- Dziecko ty żyjesz! Ludzie ona żyje! Nic ci nie jest skarbie? Chodźcie do niej wszyscy! Co tak stoicie jak nietomni? Stary dziadek ma się dzieckiem zajmować? Koniec Świata!

"Koniec świata"-  pomyślałam, widząc nad sobą kilka głów, z różnymi, dziwnymi wyrazami twarzy.

- Nic mi nie jes... - chciałam powiedzieć i pospiesznie wstać, jednak przerwała mi mama.

-  Kochanie! Nie ruszaj się! Jesz za mało witamin, dlatego jesteś słaba, blada i do tego zaczynasz nam mdleć! Od dziś będę cię pilnować!

- Mamo, to tylko omdlenie.

-I dlatego pójdziemy na badania.

-  Już jest wszystko w porządku, naprawdę... Zostawcie mnie samą, strasznie tu duszno.

- Dobrze, dobrze, odpocznij! Jakby coś się działo to od razu nas wołaj!- 

- To może ja uchylę okno?!- Mike niespodziewanie wyszedł z szeregu.

-Dobry pomysł! Właśnie, Michael, jeśli możesz zostań z Laurą na wszelki wypadek- dodała, mama, z której panika powoli zaczynała uchodzić.

Słysząc to miałam ochotę wgnieść się głęboko w łóżko, tak aby nikt mnie nie mógł dostrzec.

- Oczywiście- odparł cicho.

 

    Kiedy tłum przewinął się do innego pomieszczenia, zostaliśmy z Michaelem sami. Czułam się głupio i nieswojo, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że mój przyjaciel słyszał całą moją rozmowę z Andrew'em, a przynajmniej ten najbardziej kłopotliwy fragment. Przekręciłam się na bok i spojrzałam mu w oczy. Wiedziałam , że muszę go przeprosić. W tym momencie usłyszałam jego słowa:

-Przepraszam, nie powinienem podsłuchiwać

- Ale... Naprawdę, wiem, że to było głupie zachowanie z mojej strony, jednak kiedy zostałem sam z twoimi rodzicami i dziadkiem, poczułem się niezręcznie, więc postanowiłem dołączyć do was.

-Przestań... To ja cię powinnam przeprosić! Po pierwsze za to, że zostawiłam ciebie samego, po drugie musiałeś być świadkiem tej bezsensownej konwersacji.

-Bezsensownej?

- Tak! Andrew, ma doła i dlatego snuje jakieś niepotrzebne wnioski. Ja naprawdę szanuję naszą przyjaźń i nie oczekuję od ciebie niczego więcej. Jesteś dla mnie ogromnym oparciem, zawsze potrafisz mi pomóc... Dziękuję. Cieszę się, że jest tak jak jest. Naprawdę strasznie cię przepraszam - zaczęłam opowiadać, co mi tylko ślina na język przyniosła, by jak najszybciej doprowadzić do końca tej niezręcznej sytuacji. Bardzo się bałam, że przez to co usłyszał wcześniej, wystraszy się i odrzuci mnie, a nasza znajomość będzie bardzo zdystansowana. Na myśl o takiej możliwości robiło mi się słabo i miałam wrażenie, że po raz kolejny "odpłynę"

- Ohh.. Lauro nic się nie stało. Andrew rzeczywiście ma dzisiaj zły nastrój, stąd te jego dziwne wnioski... Wszystko jest w porządku - wypowiedział te słowa pewnie, jednak wydawało mi się, że słyszałam smutek w jego głosie, albo raczej chciałam go usłyszeć... 

- Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, prawda?- dodał.

- Nic się nie zmieniło...- odparłam, niemal szepcząc.

- Przy okazji mam do ciebie prośbę, może oczywistą, ale bądźmy ze sobą zawsze szczerzy, dobrze?

- To jest oczywiste, Michael.- Uśmiechnęłam się sztucznie, ponieważ czułam że jakaś moja część kłamie. W głębi serca pragnęłam, aby powiedział, że to co Andrew sugerował jest prawdą. Zdawałam sobie sprawę jednak, że jest to nierealne marzenie, dlatego też, kiedy po chwili milczenia Michael ścisnął moją dłoń poczułam się zdecydowanie lepiej.

Ponowne przeprosiny.

Hej Kochani!
Wybaczcie nam długą nie obecność. Mamy jakieś problemy z serwerem. :/ Jak tylko uda nam się zażegnać kłopoty wstawimy notkę i nadrobimy zaległości w komentowaniu waszych notek.
Przepraszamy. Trzymajcie się!

w.i.t.h Love!
Billie.

CZĘŚĆ 12

Cześć Kochani!

Dzisiejszą notkę zacznę od małego ogłoszenia. :) Chciałabym w kolejnej notce zamieścić rysunki namalowane przez Michaela, ale też te przedstawiające postać MJ narysowane przez fanów. Jeśli ktoś z was narysował/namalował kiedyś Michaela  lub dopiero to zrobi, może wysłać swoją pracę na naszego emaila ( julkaxp95@gmail.com ). Na prace będziemy czekały do 02.11.2013 ( to jest sobota ) Nadesłane prace zostaną podpisane ( waszym imieniem, nickiem czy inną nazwą ) i umieszczone w notce. :)

 

Love!

Billie.

 

Życie bywa skomplikowane. Jednego dnia ktoś jest naszym przyjacielem, a drugiego dnia znika i więcej nie wraca. Zdarza się też, że przyjaciel staję się dla nas kimś więcej. Czy to możliwe, żebym zaczęła traktować Michaela jako kogoś bliższego? Tak, zdecydowanie czułam, że jest on kimś więcej. Nie potrafię jednak określić kim. W moim sercu i umyśle panował chaos. Czy można się aż tak pogubić we własnych uczuciach?

 

- Wszystko w porządku Lauro? - zapytał Michael wyrywając mnie z zadumy. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że nadal wtulam się w jego pierś. Zawstydzona odsunęłam się od niego.

- Tak... Nie... Eh, sama już nie wiem - zaczęłam przebąkiwać.

- Wejdź do środka. Porozmawiamy. Może poczujesz się lepiej - odpowiedział. Po jego twarzy widziałam, że na prawdę się o mnie martwi. Michael zaprowadził mnie do swojego pokoju i zbiegł na dół, żeby zrobić mi herbatę. Kilka minut później wrócił niosąc gorące napoje i talerz ciastek.

- Powiedz co Ci leży na sercu - powiedział wręczając mi kubek z ciepłą herbatą.

- Chodzi o Tatum. Ona, ona jest taka fałszywa. Owinęła sobie mojego brata wokół palca, przez co często się kłócimy. On nie rozumie jaka ona jest. Najgorsze jest to, że moja rodzina też tego nie widzi. Myślą, że ona jest wspaniałą dziewczyną! A ona wciąż nastawia Andrewa przeciwko Tobie. Już nie wiem co mam robić. Ja wiem jaki ty jesteś na prawdę i chce, żeby oni też to wiedzieli. Chcę wreszcie przestać kłócić się z bratem, chcę... - zanim się zorientowałam łzy leciały mi po policzkach. Michael od razu mocno mnie przytulił.

- Nie denerwuj się już. Coś wymyślimy. Może porozmawiam z Tatum.

- Michael, to nic nie da. Ona się mści za to, że już nie jesteście razem - zaczęłam.

- Może... może gdybym do niej wrócił, przestała by się tak zachowywać - powiedział niepewnie. Serce mi stanęło. Drżącym głosem zapytałam.

- A chcesz tego?

- Oczywiście, że nie. Ale może wtedy twoje problemy by się skończyły.

- Michael, to nie jest dobre rozwiązanie. Ona osiągnęła by swój cel, a Andrew znienawidziłby Cię jeszcze bardziej. Myślę, że musimy mu pokazać jaka ona jest naprawdę. Zrobimy jakąś zasadzkę czy coś takiego - odpowiedziałam. Moja odpowiedź była szczera, chociaż niepełna. Nie zależało mi żeby konflikt między Michaelem a moim bratem się zaostrzył. A to, że nie chciałam, żeby Michael wiązał się z Tatum to już inna sprawa, o której nie musiał wiedzieć.

- Dobrze Lauro. Powiedz mi jednak, jak chcesz to zrobić nie raniąc go przy tym?

- On i tak będzie cierpiał. Zależy mu na niej, ale ja wiem jaka ona jest. I wiem, że będzie mu lepiej bez niej. Ona go nie kocha. Może... może po prostu umów się z nią na spotkanie. Ja zabiorę ze sobą Andrewa. Usiądziemy na tyle blisko, żeby mógł was słyszeć.

- Masz dobry pomysł. Zastanów się tylko czy uda Ci się go na to namówić. Wiesz, że ostatnio wasze stosunki nie są najlepsze - mówiąc to przytulił mnie mocniej.

- Porozmawiam z nim. Coś wymyślę. On musi poznać prawdę.

 

***

 

Za wszelką cenę chciałem pomóc Laurze. Widziałem jak bardzo cierpi i ile nerwów ją to kosztuje. Czułem się winny... Gdyby nie ja, Tatum nie odgrywała by się na Laurze. Właśnie dlatego zgodziłem się zrobić to, o co mnie poprosiła. Zostawiłem roztrzęsioną Laurę na kanapie, a sam podszedłem do telefonu. Czułem się strasznie nieswojo. Ostatnia rozmowa z Tatum, nie skończyła się najlepiej. Dodatkowo musiałem skłamać... ale czego się nie robi dla bliskich nam osób. Dla Laury byłem w stanie zrobić wiele. Wybrałem numer do Tatum.

- Halo?
- Cześć... tu Michael.
- Wiem, poznałam Cię po głosie. Po co dzwonisz?
- Em... chciałbym się spotkać. Znajdziesz dla mnie czas?
- Widzę,  że zmądrzałeś. Szkoda, że tak późno. Dla Ciebie zawsze znajdę czas Kochanie.  - gdy wypowiedziała te słowa po plecach przeszedł mnie dreszcz. Nie chciałem do niej wracać...
- Proszę nie mów tak do mnie. Po prostu się spotkajmy.
- No dobrze. Za 2 godziny w kawiarni. Chyba nie muszę mówić której.  - Po tych słowach  rozłączyła się. Nie chciałem tego. Widziałem,  że Tatum będzie chciała, żebyśmy do siebie wrócili. Wróciłem na kanapę.
- I co? Powiedz proszę.
- Zgodziła się  - odrzekłem.
- Michael na prawdę jestem Ci wdzięczna. Wiem, że nie powinnam tego od Ciebie wymagać, ale tylko to może zakończyć ten spór.
- Nie przejmuj się. Dam sobie radę  - powiedziałem, chociaż sam w to nie wierzyłem.

                                                ***

      Tak bardzo nie chciałam wracać do domu. Pragnęłam zostać z Michaelem, porozmawiać z nim jeszcze. Niestety mieliśmy plan, którego musiałam się trzymać. Czekała mnie bardzo trudna i ważna rozmowa z Andrewem. Jeśli On się nie zgodzi cały plan pójdzie na marne, a Michael niepotrzebnie spotka się z Tatum. Obawiałam się też spotkania z mamą. Po moim porannym zachowaniu miała prawo się złościć. Z mocno bijącym sercem weszłam do domu. Ani w salonie, ani w kuchni nikogo nie było.  Pomyślałam, że mama pewnie wyszła na zakupy. Stwierdziłam, że mam szczęście, bo uniknę męczących pytań. Ruszyłam na górę prosto do pokoju Andrewa

- Cześć... możemy porozmawiać? - zapytałam drżącym głosem, wchodząc do pokoju brata.
- Nie wiem czy mam na to ochotę... - odburknął.
- Andrew, proszę.
- No dobra, ale masz tylko 5 minut.
- Nie  wiem od czego zacząć - zaczęłam mówić siadając na brzegu łóżka. - Ja wiem, że nie powinnam tak reagować na Tatum. W końcu jest Twoją dziewczyną, ale zrozum... Ja wiem, że ona Cię nie kocha. Ona to robi z zemsty. Chce dopiec Michaelowi. Uwierz mi proszę.
- Nie wierzę Ci Lauro. I jeśli przyszłaś tu tylko po to, żeby obrażać moją dziewczynę, to możesz już iść.
- Andrew daj mi szansę. Jeśli to, co chcę Ci pokazać nie zadziała... Obiecuję, że się odczepię. Dam wam spokój, przestanę się źle zachowywać w obecności Tatum i nie usłyszysz z mojej strony obraźliwego słowa na jej temat. Tylko daj mi szansę.
- No nie wiem Laura... Po tym jak się zachowywałaś nie wiem, czy mogę się na to zgodzić.
- Chcę tylko twojego dobra. Znasz mnie nie od dziś... A ja mam już dość tego, co się między nami dzieje. Brakuje mi mojego brata. - Łzy zaczęły mi lecieć po policzkach.
- Hej mała. Nie płacz. Mi też jest źle z tym co się dzieje. - Andrew mocno mnie przytulił. - Dobrze, zgadzam się. Ale jeśli to coś mnie nie przekona, to odczepisz się od Tatum.
- Zgoda. I dziękuję. - Byłam zadowolona. Wierzyłam, że wszystko wróci do normy. - W takim razie zbieraj się. Wychodzimy.
- Jak sobie życzysz siostrzyczko.

                                                                       ***

      Dwie godziny później siedziałem w ulubionej kawiarni Tatum i czekałem na jej przyjście. Byłem bardzo zestresowany. Nie chciałem tego spotkania. Wiedziałem, że ona liczy na coś więcej... Na coś czego  nigdy nie będzie. Robiłem to dla Laury. I to w jakiś sposób poprawiało mi humor.

- Cześć Skarbie. - usłyszałem jej głos. Czułem w jej głosie pewność i zadowolenie.
- Nie mów tak do mnie, proszę.
- Dlaczego nie? Zadzwoniłeś do mnie, wracamy do siebie.
-Tatum, to nie tak. Nie chce do Ciebie wracać. Chcę porozmawiać o Laurze i Andrew. - Kątem oka zacząłem ich szukać. Dostrzegłem Laurę dwa stoliki dalej. Zobaczyłem też Andrew. Był wściekły. Nie mogłem zwlekać. - Powiedz dlaczego to robisz?

                                                                         ***

- Dłużej nie wytrzymam. O co w tym wszystkim chodzi? Czemu ona się z nim spotkała?! - Andrew był co raz bardziej zdenerwowany. 
- Proszę Cię wytrzymaj jeszcze chwilę - błagałam. Michael chyba dostrzegł zdenerwowanie mojego brata, bo zaczął ponaglać Tatum.
- No powiedz mi. Oboje wiemy, że go nie kochasz, że robisz to z zemsty. Ale dlaczego ranisz niewinnego człowieka? Andrew to dobry chłopak. Niczym Ci nie zawinił. To na mnie jesteś zła.
- Masz rację. Jestem zła na Ciebie. Zostawiłeś mnie dla tej całej Laury. A on jest jej braciszkiem, co nie? Z tego co wiem aktualnie ich stosunki nie są najlepsze. - odparła, jak gdyby nigdy nic.
- Tak nie można Tatum. Raniąc innych ludzi doprowadzisz do tego, że zostaniesz sama.

- Idę tam Lauro. Sam się z nią policzę. - zanim zdążyłam coś powiedzieć, Andrew szedł już w stronę Michaela. 
- Nie kocham tego chłoptasia. Nigdy bym z nim nie była... 
- Cześć Tatum. - Andrew wyrósł za jej plecami, jak duch. Tatum prawie spadła z krzesła. Przyznaję. Ubaw miałam po pachy. 
- Andrew, Kochanie... Cześć. - jąkała się.
- Daruj sobie. Wszystko słyszałem. Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, które wyrażą to co do ciebie czuję w tym momencie. Michael... Chciałbym Cie od razu przeprosić. Naiwnie wierzyłem w to, co ona mi o tobie mówiła. Ale chyba rozumiesz...
- Nie przejmuj się. Byłeś w nie zakochany. Normalne jest więc, że wierzyłeś w to co mówiła.
- Zapraszam Cię do nas na gorącą czekoladę. W ramach przeprosin. - Uśmiechnął się Andrew.
- Z miłą chęcią. - Michael wstał od stolika i razem z Andrew ruszyli w moją stronę. Mimo, że na twarzy Andrew gościł uśmiech, jego oczy były smutne. Mój brat cierpiał. Można powiedzieć, że byłam winna.

 

Billie&Diana

Trasa Dangerous!

                        

                                                 DANGEROUS WORLD TOUR

    Witajcie! Tak jak obiecałam dziś dodaję informacje o trasie "Dangerous"!   Wykorzystuję chwilę wolnego czasu, ponieważ mam jutro wolne od szkoły. Jak sami na pewno wiecie, była ona wielkim widowiskiem, pobiła wszelkie rekordy. Ja sama jestem szczęśliwą posiadaczką koncertu z Bucharestu z 1992. Na marginesie bardzo ubolewam nad tym, że tak mało jest dostępnych koncertów Michaela na dvd. Zdaję sobie sprawę, że za prawem do wydania takiego koncertu szły ogromne pieniądze, ale jednak chyba jak każdy fan chciałabym  zobaczyć jak najwięcej . Zresztą na Youtube też szału nie ma, są raczej fragmenty. Informacje o tej trasie zaczerpnęłam z geniusmichael. i wikipedii. Jak wam się podoba ta trasa?  Ja szaleję za nią, Michael nie śpiewał z playbacku ;) Może to się niektórym niespodobać, ale najmniej przepadam za "thillerem", te sztuczne trupie czaszki itd. to nie mój klimat, ale naprawdę KOCHAM Michaela! ;)

Zamieszczam video z Bucharestu:

http://www.youtube.com/watch?v=an2BUWq1RaA

Trasa "Dangerous" jest największa trasą, jakiej jeszcze żaden piosenkarz nie podjął sie, Michael pobił swój własny rekord z trasy "Bad" [Michael potem pobił i ten rekord z trasą"HIStory"]. 

Michael przeznaczył wszystkie uzyskane pieniądze z Światowej Trasy "Dangerous" na swoją fundację "Heal The World" i inne cele charytatywne. 

Michael sprzedał prawa filmowe do swojego koncertu "Dangerous" w Bukareszcie [Rumunii] do HBO za $20 million aby wyświetlono jego koncert w TV! Umowa jest największa tego typu, jaką zapłaciło HBO za koncert na żywo. Tlewizja otrzyła najwięszy ranking oglądalności w historii HBO [21.4 % rating, 34% share]. Michael został uhonorowany nagrodą "Cable Ace Award". Koncert w Bukareszciet [wykonany dnia Października 01, 1992] był nadawany na zywo w radio i TV w 61 państwach. Reżyser Andy Morahan, który wyreżyserował "Give In To Me" wynajął ponad 14 operatorów kamer aby nagrać koncert. 

Aby trasa nie trwała wiecznie, użyto trzech zestawów. Każdy z nich znajdował się na innym kontynencie. Gdy jeden dopiero rozstawiano, na drugim odbywał się koncert, a trzeci pakowano. Michael i muzycy podróżowali samolotem między scenami. 

Na trasie "Dangerous" było razem 3.5 miliona Ludzi, tj. 69 koncertów. 

Lista Piosenek:

Jam

Wanna Be Startin' Somethin' 

Human Nature 

Smooth Criminal 

I Just Can't Stop Loving You 

She's Out Of My Life 

Jackson 5 Medley [I Want You Back I The Love You Save I I'll Be There] 

Thriller 

Billie Jean 

Working Day And Night 

Beat It 

Will You Be There 

Black Or White 

Heal The World 

Man in the Mirror

 

Wybaczcie za grafikę, ale coś blogger szaleje! ;)

Diana

CZĘŚĆ 11

CZĘŚĆ 11

 

 

    Servus! Dziękuję za cierpliwość i za to, że wciąż nas czytacie! Ja również Was przepraszam. Dodaję opowiadanie z tygodniowym opóźnieniem, ale mimo tego komentujcie i oceniajcie! Bardzo dziękuję Billie, ponieważ  mnie wyręczyła i napisała notkę o trasie Bad. Ja miałam zepsuty komputer i nie mogłam tego zrobić. Za tydzień tym razem ja przygotuję kolejny opis koncertów MJ. Mam nadzieję że wszystko będzie szło po naszej myśli, a wy wciąż z nami będziecie. ;)

 

Chciałam jeszcze uświadomić fanów o informacjach o Majkulu na pseudo wikipedii...

http://nonsensopedia.wikia.com/wiki/Michael_Jackson

 

Diana 

 

      Promienie porannego słońca brutalnie wtargnęły się pod moje powieki. Nie do końca świadoma  przetarłam oczy i niechętnie je otworzyłam. Mimowolnie spojrzałam na kalendarz i zegarek, stojący na mojej nocnej szafce. Był 10 sierpnia, godzina 9.15. Nie mogłam w to uwierzyć. Miałam wrażenie, że obudziłam się z jakiegoś długiego, zimowego snu. To ciekawe, że taki najzwyklejszy, codzienny fakt jakim jest dzień miesiąca i godzina, tak bardzo uderzył w moją psychikę. Cóż... ja to tylko ja. Mocno wypuściłam powietrze z ust. No tak... Wakacje uciekają jak oszalałe, a ja oczywiście do tej pory nie zdążyłam zrobić nic sensownego. W tym roku nigdzie nie wyjeżdżaliśmy, ponieważ Philip jest jeszcze za mały na podróże, a dziadziuś ma jakieś problemy z sercem, więc i on nie miał ochoty na wojaże. Ja, zwyczajna, beznadziejna Laura oczywiście w takim wypadku nie mam żadnego pomysłu na siebie. Chyba jestem największym leniem na świecie. Mój schemat wakacyjnego dnia wygląda zawsze bardzo podobnie: spanie, jedzenie, zabawa Philipem, spacery z psem, sprzątanie, czytanie książek. Nawet od miesiąca nie widziałam się ze Stacy, ponieważ dostała zaproszenie od ciotki, która mieszka w  Nowym Yorku, więc oczywiste jest to, że z niego skorzystała. Zajmuje się tam swoim małym kuzynem. Dzięki temu ciocia nie musi wynajmować obcej opiekunki, a Stacy zarobi sobie kieszonkowe. Jednym słowem zawarły układ obopólnych korzyści. Co prawda, mam jeszcze jednego przyjaciela, ale z nim również do tej pory strasznie się mijałam. Michael - on się nigdy nie nudzi, dużo pracuje, szczególnie tego lata. Od zawsze go podziwiałam. Ma swoją pasję, którą nieprzerwalnie realizuje mimo wielu problemów, które spotyka na swojej drodze. Jest genialny w tym co robi i nigdy się nie poddaje. Nie to co ja. Mam 17 lat, a wciąż nie mogę sobie znaleźć miejsca na świecie… Jestem bez wyrazu, be wyższych ambicji. No może oprócz tego, że w szkole staram się uczyć jak najlepiej. Zdaję sobie sprawę, że nauka jest bardzo ważna, jeżeli chcę osiągnąć coś w przyszłości. Cała ja… zwyczajna szara mysza.

 

- Laura!!! Wstawaj jest 10.00! Powinnaś mi coś pomóc, a nie spać codziennie do tej godziny!- usłyszałam dobiegający z dołu głos mamy. Czy to możliwie, bym przez 45 minut rozmyślała o swoim życiu? Czyli w gruncie rzeczy, o niczym? Właściwie to tak… Ta moja filozoficzna natura!

- Laura wstaniesz w końcu?!

Czasem ja sama mam siebie dość, a co dopiero ludzie, którzy muszą ze mną przebywać. Pospiesznie okryłam się satynowym szlafrokiem i pobiegłam na śniadanie.

 

         Przygotowując sobie owsiankę spostrzegłam, że Andrew również przyszedł do kuchni. Spojrzałam na niego z wyrzutem. Dlaczego z wyrzutem? Wczoraj po raz kolejny się pokłóciłyśmy. On wciąż nie może zrozumieć, dlaczego nie przepadam za jego dziewczyną, a ja nie potrafię zaakceptować tego, że wierzy w te wszystkie brednie które nagadała mu Tatum. Wiem, że to wydaje się nieprawdopodobne, ale on nadal się jej trzymał i bezgranicznie jej ufał.. Co gorsza, ukochaną mojego brata bardzo polubili także rodzice. Boże... ona naprawdę miała co najmniej trzy oblicza! Na szczęście sztamę trzymał ze mną dziadziuś. Kto jak kto, ale on znał się na ludziach. Kiedy przychodziła do nas Tatum, siadaliśmy razem i komentowaliśmy każdy jej ruch. Teksty dziadka chwilami doprowadzały mnie do histerycznego śmiechu.  Wszyscy patrzyli na mnie, jak na chorą psychicznie osobę, a mnie ten fakt rozśmieszał jeszcze bardziej.  Kto by jednak utrzymał poważną minę, gdyby słyszał od "statecznego", "poważnego" człowieka tekst typu: " Laura! Zobacz! Lakier odprysnął jej na pazurkach! Czyżby została zmuszona do umycia naczyń po śniadaniu?" 
Wracając do sytuacji w kuchni, miałam cichą nadzieję, że Andrew jednak się ze mną przywita. Zawiodłam się. Nic. Kompletnie nic. Nawet na mnie nie spojrzał. Na kilka sekund zamknęłam oczy, by uspokoić myśli i zajęłam się swoim mlekiem.

 

- Mam już tego wszystkiego dość!- niespodziewanie wykrzyczała mama. Byłam w takim szoku, że omal nie wylałam całej owsianki. Z Andrew’em równocześnie zwróciliśmy pytający wzrok na mamę.

- Mam już tego dość- powtórzyła, tym razem nieco spokojniej.

-Czego Mamo? Coś złego się stało?- zapytałam zmartwiona.

-Ty się mnie pytasz? Myślicie, że nie widzę, że ze sobą nie rozmawiacie z Andrew'em? Ile to się już ciągnie? Co chwilę się sprzeczacie! Nie mogę już na to patrzeć! Kiedyś mieliście taki wspaniały kontakt… Co się między wami zmieniło?

Andrew słysząc słowa mamy, chciał zerwać się z krzesła i wyjść, jednak ona była szybsza i przytrzymała go za ramię.

-Andrew, nie zachowuj się jak dziecko. Usiądź, razem zjemy śniadanie i porozmawiamy.

-Nie ma o czym – mruknął.

-Laura o co wczoraj poszło?- zwróciła się do mnie.

Zaczęłam się kołysać do przodu i do tyłu, jakbym miała chorobę sierocą. Tak naprawdę biłam się z myślami i nie wiedziałam co powinnam powiedzieć mamie. Obawiałam się, że jeśli powiem prawdę, Andrew będzie jeszcze bardziej zły. Z drugiej strony nie potrafiłam dłużej jej już oszukiwać.

-Laura…powiedz, proszę- poganiała.

-Mamo! Wiesz, że dziś jest premiera solowego albumu Michaela „Off the Wall”?- spróbowałam się rozchmurzyć i zmienić temat. – Ja już słyszałam tę płytę  przed premierą i jestem zachwycona! Jest genialny!

- A ty znowu o Michaelu? –zapytał ze złością Andrew.

- Czy ja powiedziałam coś złego? Zresztą mógłbyś posłuchać krążka, a nie komentować tego czego nie znasz!- podniosłam głos.

- Jasne… będę słuchać tego chama! Ale pamiętaj jak będziesz kiedyś płakać przez niego, to nie licz na moją pomoc! Ostrzegałem!

-Prędzej będę płakać przez ciebie, niż przez niego!- dodałam, mając już łzy w oczach.

- Dzieci co wy wyprawiacie?! Kłócicie się o Michaela?! Uspokójcie się.

- Mamo! Laura nienawidzi mojej dziewczyny i wcale tego nie ukrywa! Zawsze czuję się jak idiota, kiedy nie daj Boże one się spotkają! I co, mam niby jej za to dziękować?

- Dobrze wiesz, że mam prawo jej nie lubić.

- Taa, bo ci Mikuś nabajerował!

- Laura, jak możesz się tak zachowywać? Przecież Tatum to taka miła i porządna dziewczyna. Jesteście niemal rówieśniczkami. Przecież mogłybyście się zaprzyjaźnić. Powinniście tworzyć wszyscy razem paczkę. Wiesz jacy są chłopcy, czasem potrafią coś przekręcić, przeistoczyć fakty. Nie wiem o co chodzi z Michaelem, ale do brata powinnaś mieć większe zaufanie skoro cię gnidy nie zawiódł, prawda?

Tego było już za wiele. Nie wiem  co we mnie wstąpiło, ale wstałam, uderzyłam pięścią w stół, po czym krzyknęłam:

 

-Nie będę słuchać tych bzdur!

Po tych słowach pobiegłam do pokoju, ubrałam pierwszą lepszą sukienkę i wyszłam z domu. Nie zwracałam uwagi na wołanie mamy, na nierozczesane włosy. Nic się nie liczyło. Szłam przed siebie, zmierzałam w kierunku domu Stacy. Kiedy już przycisnęłam dzwonek do drzwi, dotarło do mnie, że przecież jej nie ma!
- Jestem idotką!- powiedziałam w myślach. -Zresztą to nic nowego- pocieszyłam się, uśmiechając się pod nosem.

 

-Laura? Witaj! Co ty tu robisz?

Drzwi otworzyła mi wysoka, dobrze zbudowana kobieta, o jasnych kręconych włosach do ramion i dużych, niebieskich oczach. To była mama mojej przyjaciółki.

-Ja yyyy….Dzień Dobry. Chciałam się Pani zapytać kiedy wraca Stacy. Nie mogłam się do niej dodzwonić , a bardzo za nią tęsknię.

- Ja też kochanie. Stacy prawdopodobnie wróci z kilka tygodni.

- Dziękuję za informację. A tak przy okazji... Mogłaby mi pani użyczyć telefonu? Muszę pilnie zadzwonić.

-Oczywiście.

Nie czekając na zaproszenie Pani Victorii podbiegłam do słuchawki. Dla wyjaśnienia, mama Stacy nie była zaskoczona moim zachowaniem, ponieważ nasza przyjaźń była już na bardzo zaawansowanym etapie. Kiedy u niej byłam, zachowywałam się jak u siebie w domu i działo się to ze wzajemnością. Mimo że nie łączyły nas żadne więzy krwi traktowałam ją jak prawdziwą siostrę. Przyjaźń z nią dawała mi wiele radości, uszczęśliwiała mnie. Tylko przy niej czułam się w 100% swobodnie, byłam pewna siebie, potrafiłam szaleć, gadać głupoty, nie martwiąc się, o to czy ktoś pomyśli ,że jestem wariatką. Już od szkoły podstawowej obiecałyśmy sobie, że na studiach będziemy razem mieszkać.

 

-Zaraz zaraz… jaki był ich numer telefonu?- zaczęłam się zastanawiać. Po chwili jednak oprzytomniałam i wykręciłam odpowiednie cyferki.

- Halo?

-Cześć… To ja Laura!

-Witaj! Nie musisz się przedstawiać, ciebie nie da się nie rozpoznać!

- Przepraszam, że dzwonię dziś…Ale...

- Nie żartuj sobie ze mnie, dobrze?

- Hah… Więc przejdę do rzeczy. Możemy się spotkać? Dzisiaj? Zaraz?!

- Coś się stało?

- Nie… Po prostu chciałabym z tobą porozmawiać.

- Tak się składa, że przed południem mam wolne. Jestem sam w domu. Przyjdź do mnie, jeśli możesz.

- Dziękuję będę za pół godziny.

- Do zobaczenia.

 

 

 - Dziękuję Pani za przysługę! Ja jeszcze skoczę do łazienki i uciekam! - wykrzyczałam do pani Victorii, która w kuchni przygotowywała obiad.
 Pospiesznie chwyciłam kosmetyczkę, która należała do mojej przyjaciółki. Przeczesałam włosy, lekko wytuszowałam rzęsy. Uściskałam na pożegnanie mamę mojej przyjaciółki i pognałam na umówione spotkanie. 

    Po kilkunastu minutach byłam na miejscu. Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi. Kiedy czekałam, aż ktoś je otworzy, poczułam niekontrolowane ściśnięcie w sercu, szybki oddech, jednym słowem - stres. Ale przed czym? Przecież nie miałam się czego obawiać. To tylko… No tak… Przecież nie byłam tutaj od wielu lat. Patrzyłam w wycieraczkę i czekałam, czekałam. Przycisnęłam guzik jeszcze raz. 
Kiedy już traciłam nadzieję drzwi otworzył mi On. Wyglądał olśniewająco. Uroda, strój, uśmiech komponowały się w jedną, harmonijną całość. Ale przecież jego wygląd nie był ważny... To był tylko mój przyjaciel Mike… Nic nie powiedziałam tylko z przejęcia, może z wrażenia, z tęsknoty, bądź nagromadzonych emocji, nie zważając na  reakcję Michaela wtuliłam się w jego ramiona.

Billie&Diana