CZĘŚĆ 12

Cześć Kochani!

Dzisiejszą notkę zacznę od małego ogłoszenia. :) Chciałabym w kolejnej notce zamieścić rysunki namalowane przez Michaela, ale też te przedstawiające postać MJ narysowane przez fanów. Jeśli ktoś z was narysował/namalował kiedyś Michaela  lub dopiero to zrobi, może wysłać swoją pracę na naszego emaila ( julkaxp95@gmail.com ). Na prace będziemy czekały do 02.11.2013 ( to jest sobota ) Nadesłane prace zostaną podpisane ( waszym imieniem, nickiem czy inną nazwą ) i umieszczone w notce. :)

 

Love!

Billie.

 

Życie bywa skomplikowane. Jednego dnia ktoś jest naszym przyjacielem, a drugiego dnia znika i więcej nie wraca. Zdarza się też, że przyjaciel staję się dla nas kimś więcej. Czy to możliwe, żebym zaczęła traktować Michaela jako kogoś bliższego? Tak, zdecydowanie czułam, że jest on kimś więcej. Nie potrafię jednak określić kim. W moim sercu i umyśle panował chaos. Czy można się aż tak pogubić we własnych uczuciach?

 

- Wszystko w porządku Lauro? - zapytał Michael wyrywając mnie z zadumy. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że nadal wtulam się w jego pierś. Zawstydzona odsunęłam się od niego.

- Tak... Nie... Eh, sama już nie wiem - zaczęłam przebąkiwać.

- Wejdź do środka. Porozmawiamy. Może poczujesz się lepiej - odpowiedział. Po jego twarzy widziałam, że na prawdę się o mnie martwi. Michael zaprowadził mnie do swojego pokoju i zbiegł na dół, żeby zrobić mi herbatę. Kilka minut później wrócił niosąc gorące napoje i talerz ciastek.

- Powiedz co Ci leży na sercu - powiedział wręczając mi kubek z ciepłą herbatą.

- Chodzi o Tatum. Ona, ona jest taka fałszywa. Owinęła sobie mojego brata wokół palca, przez co często się kłócimy. On nie rozumie jaka ona jest. Najgorsze jest to, że moja rodzina też tego nie widzi. Myślą, że ona jest wspaniałą dziewczyną! A ona wciąż nastawia Andrewa przeciwko Tobie. Już nie wiem co mam robić. Ja wiem jaki ty jesteś na prawdę i chce, żeby oni też to wiedzieli. Chcę wreszcie przestać kłócić się z bratem, chcę... - zanim się zorientowałam łzy leciały mi po policzkach. Michael od razu mocno mnie przytulił.

- Nie denerwuj się już. Coś wymyślimy. Może porozmawiam z Tatum.

- Michael, to nic nie da. Ona się mści za to, że już nie jesteście razem - zaczęłam.

- Może... może gdybym do niej wrócił, przestała by się tak zachowywać - powiedział niepewnie. Serce mi stanęło. Drżącym głosem zapytałam.

- A chcesz tego?

- Oczywiście, że nie. Ale może wtedy twoje problemy by się skończyły.

- Michael, to nie jest dobre rozwiązanie. Ona osiągnęła by swój cel, a Andrew znienawidziłby Cię jeszcze bardziej. Myślę, że musimy mu pokazać jaka ona jest naprawdę. Zrobimy jakąś zasadzkę czy coś takiego - odpowiedziałam. Moja odpowiedź była szczera, chociaż niepełna. Nie zależało mi żeby konflikt między Michaelem a moim bratem się zaostrzył. A to, że nie chciałam, żeby Michael wiązał się z Tatum to już inna sprawa, o której nie musiał wiedzieć.

- Dobrze Lauro. Powiedz mi jednak, jak chcesz to zrobić nie raniąc go przy tym?

- On i tak będzie cierpiał. Zależy mu na niej, ale ja wiem jaka ona jest. I wiem, że będzie mu lepiej bez niej. Ona go nie kocha. Może... może po prostu umów się z nią na spotkanie. Ja zabiorę ze sobą Andrewa. Usiądziemy na tyle blisko, żeby mógł was słyszeć.

- Masz dobry pomysł. Zastanów się tylko czy uda Ci się go na to namówić. Wiesz, że ostatnio wasze stosunki nie są najlepsze - mówiąc to przytulił mnie mocniej.

- Porozmawiam z nim. Coś wymyślę. On musi poznać prawdę.

 

***

 

Za wszelką cenę chciałem pomóc Laurze. Widziałem jak bardzo cierpi i ile nerwów ją to kosztuje. Czułem się winny... Gdyby nie ja, Tatum nie odgrywała by się na Laurze. Właśnie dlatego zgodziłem się zrobić to, o co mnie poprosiła. Zostawiłem roztrzęsioną Laurę na kanapie, a sam podszedłem do telefonu. Czułem się strasznie nieswojo. Ostatnia rozmowa z Tatum, nie skończyła się najlepiej. Dodatkowo musiałem skłamać... ale czego się nie robi dla bliskich nam osób. Dla Laury byłem w stanie zrobić wiele. Wybrałem numer do Tatum.

- Halo?
- Cześć... tu Michael.
- Wiem, poznałam Cię po głosie. Po co dzwonisz?
- Em... chciałbym się spotkać. Znajdziesz dla mnie czas?
- Widzę,  że zmądrzałeś. Szkoda, że tak późno. Dla Ciebie zawsze znajdę czas Kochanie.  - gdy wypowiedziała te słowa po plecach przeszedł mnie dreszcz. Nie chciałem do niej wracać...
- Proszę nie mów tak do mnie. Po prostu się spotkajmy.
- No dobrze. Za 2 godziny w kawiarni. Chyba nie muszę mówić której.  - Po tych słowach  rozłączyła się. Nie chciałem tego. Widziałem,  że Tatum będzie chciała, żebyśmy do siebie wrócili. Wróciłem na kanapę.
- I co? Powiedz proszę.
- Zgodziła się  - odrzekłem.
- Michael na prawdę jestem Ci wdzięczna. Wiem, że nie powinnam tego od Ciebie wymagać, ale tylko to może zakończyć ten spór.
- Nie przejmuj się. Dam sobie radę  - powiedziałem, chociaż sam w to nie wierzyłem.

                                                ***

      Tak bardzo nie chciałam wracać do domu. Pragnęłam zostać z Michaelem, porozmawiać z nim jeszcze. Niestety mieliśmy plan, którego musiałam się trzymać. Czekała mnie bardzo trudna i ważna rozmowa z Andrewem. Jeśli On się nie zgodzi cały plan pójdzie na marne, a Michael niepotrzebnie spotka się z Tatum. Obawiałam się też spotkania z mamą. Po moim porannym zachowaniu miała prawo się złościć. Z mocno bijącym sercem weszłam do domu. Ani w salonie, ani w kuchni nikogo nie było.  Pomyślałam, że mama pewnie wyszła na zakupy. Stwierdziłam, że mam szczęście, bo uniknę męczących pytań. Ruszyłam na górę prosto do pokoju Andrewa

- Cześć... możemy porozmawiać? - zapytałam drżącym głosem, wchodząc do pokoju brata.
- Nie wiem czy mam na to ochotę... - odburknął.
- Andrew, proszę.
- No dobra, ale masz tylko 5 minut.
- Nie  wiem od czego zacząć - zaczęłam mówić siadając na brzegu łóżka. - Ja wiem, że nie powinnam tak reagować na Tatum. W końcu jest Twoją dziewczyną, ale zrozum... Ja wiem, że ona Cię nie kocha. Ona to robi z zemsty. Chce dopiec Michaelowi. Uwierz mi proszę.
- Nie wierzę Ci Lauro. I jeśli przyszłaś tu tylko po to, żeby obrażać moją dziewczynę, to możesz już iść.
- Andrew daj mi szansę. Jeśli to, co chcę Ci pokazać nie zadziała... Obiecuję, że się odczepię. Dam wam spokój, przestanę się źle zachowywać w obecności Tatum i nie usłyszysz z mojej strony obraźliwego słowa na jej temat. Tylko daj mi szansę.
- No nie wiem Laura... Po tym jak się zachowywałaś nie wiem, czy mogę się na to zgodzić.
- Chcę tylko twojego dobra. Znasz mnie nie od dziś... A ja mam już dość tego, co się między nami dzieje. Brakuje mi mojego brata. - Łzy zaczęły mi lecieć po policzkach.
- Hej mała. Nie płacz. Mi też jest źle z tym co się dzieje. - Andrew mocno mnie przytulił. - Dobrze, zgadzam się. Ale jeśli to coś mnie nie przekona, to odczepisz się od Tatum.
- Zgoda. I dziękuję. - Byłam zadowolona. Wierzyłam, że wszystko wróci do normy. - W takim razie zbieraj się. Wychodzimy.
- Jak sobie życzysz siostrzyczko.

                                                                       ***

      Dwie godziny później siedziałem w ulubionej kawiarni Tatum i czekałem na jej przyjście. Byłem bardzo zestresowany. Nie chciałem tego spotkania. Wiedziałem, że ona liczy na coś więcej... Na coś czego  nigdy nie będzie. Robiłem to dla Laury. I to w jakiś sposób poprawiało mi humor.

- Cześć Skarbie. - usłyszałem jej głos. Czułem w jej głosie pewność i zadowolenie.
- Nie mów tak do mnie, proszę.
- Dlaczego nie? Zadzwoniłeś do mnie, wracamy do siebie.
-Tatum, to nie tak. Nie chce do Ciebie wracać. Chcę porozmawiać o Laurze i Andrew. - Kątem oka zacząłem ich szukać. Dostrzegłem Laurę dwa stoliki dalej. Zobaczyłem też Andrew. Był wściekły. Nie mogłem zwlekać. - Powiedz dlaczego to robisz?

                                                                         ***

- Dłużej nie wytrzymam. O co w tym wszystkim chodzi? Czemu ona się z nim spotkała?! - Andrew był co raz bardziej zdenerwowany. 
- Proszę Cię wytrzymaj jeszcze chwilę - błagałam. Michael chyba dostrzegł zdenerwowanie mojego brata, bo zaczął ponaglać Tatum.
- No powiedz mi. Oboje wiemy, że go nie kochasz, że robisz to z zemsty. Ale dlaczego ranisz niewinnego człowieka? Andrew to dobry chłopak. Niczym Ci nie zawinił. To na mnie jesteś zła.
- Masz rację. Jestem zła na Ciebie. Zostawiłeś mnie dla tej całej Laury. A on jest jej braciszkiem, co nie? Z tego co wiem aktualnie ich stosunki nie są najlepsze. - odparła, jak gdyby nigdy nic.
- Tak nie można Tatum. Raniąc innych ludzi doprowadzisz do tego, że zostaniesz sama.

- Idę tam Lauro. Sam się z nią policzę. - zanim zdążyłam coś powiedzieć, Andrew szedł już w stronę Michaela. 
- Nie kocham tego chłoptasia. Nigdy bym z nim nie była... 
- Cześć Tatum. - Andrew wyrósł za jej plecami, jak duch. Tatum prawie spadła z krzesła. Przyznaję. Ubaw miałam po pachy. 
- Andrew, Kochanie... Cześć. - jąkała się.
- Daruj sobie. Wszystko słyszałem. Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów, które wyrażą to co do ciebie czuję w tym momencie. Michael... Chciałbym Cie od razu przeprosić. Naiwnie wierzyłem w to, co ona mi o tobie mówiła. Ale chyba rozumiesz...
- Nie przejmuj się. Byłeś w nie zakochany. Normalne jest więc, że wierzyłeś w to co mówiła.
- Zapraszam Cię do nas na gorącą czekoladę. W ramach przeprosin. - Uśmiechnął się Andrew.
- Z miłą chęcią. - Michael wstał od stolika i razem z Andrew ruszyli w moją stronę. Mimo, że na twarzy Andrew gościł uśmiech, jego oczy były smutne. Mój brat cierpiał. Można powiedzieć, że byłam winna.

 

Billie&Diana