OPOWIADANIE!- część 7

Cześć wszystkim! Wakacje powoli dobiegają końca. Nie wiem jak wam, ale sama nie wiem kiedy ten czas tak szybko minął. Mam wrażenie, że rok szkolny zakończył się raptem tydzień temu. :) Na pocieszenie wstawiam kolejną część opowiadania. Mam nadzieję, że nasze wypociny poprawią Wam humor! :) Komentujcie i oceniajcie! :D

Diana

           Wracając z kina, które ufundowała Stacy byłam roześmiana i zadowolona. Po drodze do domu spotkałyśmy jeszcze kilku znajomych ze szkoły, którzy na mój widok, na środku chodnika zaczęli mnie podrzucać i śpiewać „Happy Birthday”. Nigdy tego nie zapomnę i nie tylko dlatego, że mam lęk wysokości. Czułam się wtedy naprawdę wyjątkowa, szczególnie gdy zwykli przechodnie, widząc całe zamieszanie podchodzili i dołączali się do życzeń. W końcu nie byłam zwykłą, szarą myszką. Niestety taki dzień przeżywa się tylko raz w roku… Przynajmniej ja przeżywam, bo do gwiazdy mi bardzo daleko.

 

 Tuż przed bramką prowadzącą do mojego domu, pożegnałam się ze Stacy:

- Dziękuję Ci za cudowny dzień! Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie!

- Nie ma za co Kochana! Teraz uciekam do domu, jest już ciemno i późno. Pora iść spać. Do zobaczenia!

- Papa! Widzimy się wkrótce!

Gdy tylko postać Stacy zniknęła za drzewami,  dostrzegłam wracającego spod moich drzwi wyjściowych Michaela. Chyba musiał mnie zauważyć, albo przynajmniej usłyszeć kilka chwil wcześniej, ponieważ nie spuszczał ze mnie wzroku i powoli zmierzał w moim kierunku. Jego twarz była smutna i pełna skruchy. Zastanawiało mnie co on tutaj robił, gdyż zawsze spotykaliśmy się w hotelach, po koncertach, ale nigdy w domu. Wyglądało to jakby właśnie wracał z wizyty u moich rodziców, chociaż to było niemożliwe, ponieważ oni nie wiedzieli, że się przyjaźnimy. Zrozumiałam wtedy, że przyszedł do mnie. Zupełnie podświadomie w moim gardle utknęła wielka gula. Nie zdążyłam nawet w jakikolwiek sposób zareagować, ponieważ on  stał już naprzeciwko i mnie wyprzedził:

 

- Cześć… Przyszedłem złożyć Ci życzenia z okazji  twoich urodzin. Wiem, że dzień się już kończy, jest późno… ale chciałem zdążyć. Jest mi strasznie głupio, że nie mam żadnego prezentu… Nie będę ukrywać, że zapomniałem. Możesz na mnie nawrzeszczeć, przestać ze mną rozmawiać, bo nie jestem materiałem na przyjaciela, jak widać zresztą.

 Nie wiedziałam jak się zachować. Wiele myśli przewijało się po mojej głowie. Zawalił - to jest fakt. Ale czy jest sens się obrażać na całe życie? Przez coś takiego zniszczyć to, co udało nam się odbudować przez ostanie pół roku? NIE! NIE! NIE!. Nie jesteśmy już dziećmi! Przyszedł mnie przeprosić i złożyć mi życzenia, więc wszystko jest chyba w porządku.

Po kilku minutach takiego „zawiasu” dostrzegłam, że czekoladowe oczy Michaela robią się coraz bardziej przestraszone, zrezygnowane i skruszone. Tak... im  naprawdę jest trudno odmówić... Ba! Im zdecydowanie nie można odmówić.  Pewnym krokiem podeszłam do niego, stanęłam na palcach i przytuliłam go do siebie. Poczułam szybko bijące serce mojego przyjaciela. Dokładnie – przyjaciela. Takie incydenty nie sprawią, że przestaniemy się razem trzymać. Jego dotyk i zapach sprawiały, że było mi wtedy naprawdę dobrze. Mogłam być przy nim taka spokojna... Po chwili zaczął po cichu powtarzać słowo „przepraszam”.

 

- Mike, przestań już. Wszystko jest w porządku. Nie potrzebuję prezentu, sztucznych ogni, ani nic podobnego. Cieszę się, że przyszedłeś.

- Obiecuję, że wszystko Ci w najbliższym czasie jakoś wynagrodzę.

-Naprawdę, nie trzeba. Hm... Chociaż możesz kupić sobie w aptece lekarstwa na sklerozę! - zachichotałam cicho. On odwzajemnił uśmiech.

Trwaliśmy w tym uścisku dobre kilka minut, gdy nagle usłyszałam, że  drzwi wejściowe zostały gwałtownie otwarte. W progu stanął mój tata z miną bardzo, ale to bardzo przerażoną.

 

- Laura jesteś już…. yyyy…  Michael?!

- Dzień dobry Panu.- odparł nieco zakłopotany.

-  Co ty tu robisz?! Wy się spotykacie?

Tato… - chciałam wytłumaczyć, ale on nagle, ku mojemu zaskoczeniu wykrzyczał:

Michael! Chłopie! Spadłeś nam z nieba! Błagam cię, odwieź nas do szpitala, bo Angelika chyba rodzi! Jesteśmy w podbramkowej sytuacji, gdyż z dziadkiem przed chwilą wypiliśmy po lampce wina! Nie spodziewaliśmy się tego już dzisiaj! Proszę Cię! Ratuj!

- Edward, co ty  do cholery  tak długo robisz w tych drzwiach?! Zaraz oszaleję! Jesteś nieodpowiedzialny!- usłyszałam przepełniony bólem głos mamy.

- Już, już kochanie! Mamy z kim jechać! Michael, biegnę po kluczyki! Pojedziemy naszym autem dobrze?!

- Dobrze dobrze…- odchrząknął zszokowany, zresztą nie mniej niż ja, Mike.

 

 

                                               *      *      *

 

 

         Całą drogę do szpitala modliłam się, by dojechać tam w całości. Generalnie Michael do dobrych kierowców nie należał, prowadził  pojazdy tylko wtedy, kiedy musiał i nie jeździł, zbyt szybko, lecz w tej sytuacji musiał zwiększyć licznik  kilometrów na godzinę i absolutnie nie czułam się bezpieczna. Do tego jechaliśmy w naszym niewielkim aucie jak rodzina jakiś… yyy  świrów?  Kiedy tylko stawaliśmy na światłach inni kierowcy albo przechodnie patrzyli na nas jakbyśmy właśnie uciekli  z zakładu dla wariatów lub uśmiechali się rozbawieni. Zapewne sama  nie powstrzymałabym się od śmiechu, gdybym zobaczyła, że w niewielkim aucie  siedzi kierowca (Mike) z wielkimi przerażonymi oczyma, na sąsiednim siedzeniu krzyczy rodząca kobieta, czyli mama. Tata, który zamiast z tyłu, siedzi prawie na hamulcu ręcznym by być jak najbliżej żony, Dziadek wymachuje laską i nieustannie poprawia kierującego Michaela, nie wspominając już o mnie, siedzącej na kolanach brata, który zamiast się zamartwiać  chichra się z nas wszystkich bez przerwy. Istne szaleństwo! Oczywiste jest jednak to, że przecież nikt w takim momencie nie chciał zostać w domu. 

     Na szczęście w szpitalu wszyscy się ogarnęliśmy (przynajmniej się staraliśmy) i zestresowani czekaliśmy, aż ogłoszą nam dobrą nowinę. Czas dłużył nam się okropnie. Minęła północ, kiedy w końcu usłyszeliśmy  płacz dziecka, ale także huk w sali porodowej i głosy lekarzy. Wszyscy stanęliśmy na równe nogi. Trzy razy przetarłam oczy, kiedy zobaczyłam, że pielęgniarki wynosiły… mojego tatę! Na szczęście podbiegła do nas jedna z nich.

 

-Proszę się nie denerwować. Dziecko właśnie się urodziło, wygląda na całe i zdrowe, więc lekarz powiedział, że świeżo upieczony tatuś może przeciąć pępowinę. Nagle jego nogi zrobiły się miękkie i runął na środku sali.  Panu Edwardowi nic nie jest, to tylko stres sprawił że stracił przytomność.

- Aaa… Dziękujemy Pani - odparł dziadziu, który po ujrzeniu taty zaczął odmawiać już chyba trzeci dzisiaj różaniec.

- Wcześniej powinniśmy zainwestować w kask, ale na przyszłość będziemy o tym pamiętać- zażartowałam.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, co prawdopodobnie ocknęło tatę. Zerwał się na równe nogi i zaczął nas wszystkich ściskać, krzycząc:

 

Mam syna! Mam syna!

- Dopiero teraz to odkryłeś? Z tego co wiem to syna masz już od 17 lat- tłumiąc śmiech odparł Andrew

-Ale drugiego dziecko drogie!Rozumiesz?! Drugiego! Kocham Cię Andrew!

Po kolei tata powtarzał ten tekst każdemu z członków naszej rodziny. Na końcu podszedł do Michaela:

 

- Dziękuję Ci jeszcze raz za przysługę! Nie wiem co ty robiłeś pod naszym domem, ale nie czas teraz na takie rozmowy. W każdym razie cieszę się że cię znowu widzę!

Po tych słowach objął go i poklepał po ramieniu. Michael, zakłopotany jak zwykle w takich sytuacjach rzekł:

- Nie ma za co dziękować! Jestem to winny Państwu i Laurze, zresztą całej rodzinie. Ja ymm... Ja już będę się zbierał. Jeszcze raz gratuluję dzidziusia i proszę pozdrowić panią Angelikę!

- O tej porze chcesz wracać do domu? Przecież stąd jest kawałek drogi do nas! Zostań z nami, kiedyś byliśmy prawie jak rodzina.

- Naprawdę pójdę już, spacer dobrze mi zrobi. Dobranoc!

 

     Kiedy Michael się oddalił spostrzegłam, że Andrew podbiegł do niego i rozmawiali kilka minut. Na pożegnanie uścisnęli się jak starzy, dobrzy przyjaciele. Chciałam się zapytać brata o co chodziło, jednak dostaliśmy ogłoszenie, że możemy zobaczyć mamę i braciszka. Podekscytowana pobiegłam w kierunku sali.  Zobaczyłam mamę leżącą na łóżku. Jej oczy były zmęczone, ale jednocześnie promieniały szczęściem. Przytuliłam ją i szepnęłam:

 

- Kocham cię…  Dziękuję ci za wszystko… i za maluszka też. Jak się czujesz?

- Słońce, ja ciebie również. Czuję się cudownie.

- Cudownie? Przecież  ahh… nawet nie potrafię sobie wyobrazić tego bólu.

- Kochanie, masz rację, ale kiedy tylko usłyszy się płacz dziecka, zobaczy, weźmie się na ręce zapomina się o wszystkim i  jest się najszczęśliwszą kobietą na świecie… Zresztą. kiedyś ty też to poczujesz.

        Po chwili odsunęłam się od mamy, by powitać mój nowy, najwspanialszy Skarb. Gdy tylko ujrzałam maleństwo łzy napłynęły mi do oczu. Dotknęłam jego malutkiej rączki… Moja w porównaniu była taka ogromna… Poczułam się za niego odpowiedzialna.

Kiedy tylko zobaczyłam mojego braciszka, od pierwszej sekundy pokochałam go  z całego serca.

Billie&Diana