Opowiadanie część 20!

Cześć Kochani!

Jeszcze raz przepraszam Was za to opóźnienie. Mam nadzieję, że kolejna część opowiadania Wam się spodoba. :)

Jeszcze raz zapraszamy do polubienia naszej stronki na Facebooku. Klik!

Billie

Po tej kłopotliwej rozmowie dziadka z Michaelem, mój przyjaciel wyszedł bez słowa. Potem zachowywał się jakby nic się nie stało, a ja nie wiedziałam co o tym myśleć. Czułam się strasznie głupio. Nie poruszałam tego tematu z Mikiem, chociaż może powinnam? Sama już nie wiedziałam co robić. Postanowiłam zadzwonić do Stacy,  ponieważ ona zawsze ma dobre pomysły.

- Hej!. Możemy się zobaczyć? Potrzebuję pogadać...

- No pewnie, a o co chodzi?

- Powiem Ci na spotkaniu. Pogoda jest ładna, może spacer?

- Świetnie! Za 10 minut pod moim domem! Pa.

Odłożyłam słuchawkę i padłam na łóżko. Miałam nadzieję, że Stacy coś wymyśli, bo ja sama miałam już dość tego chaosu w mojej głowie.

- No cześć, o co chodzi? - przyjaciółka już stała przed domem.

- Michael...

- Dziewczyno. Jesteś taka monotonna! Twoje problemy to tylko Michael. A może coś innego?

- Nie pomagasz.

- No przepraszam. Mów o co chodzi.

- Kojarzysz ten dzień, w którym Michael wybrał się na rozdanie Oscarów?

- Oczywiście. Poszedł z tą całą Dianą.

- Właśnie... Ale nawet nie o to chodzi. Byłam wtedy strasznie przybita i zwierzyłam się Dziadkowi z moich uczuć do Michaela, o których jak się okazało doskonale wiedział.  Na następny dzień on wziął go na rozmowę... Czuję się jak idiotka!

- Ale co mu powiedział?

- No wiesz. Coś w stylu: nie mieszaj jej w głowie, zastanów się czego chcesz itp. - zrezygnowana siadłam na ławce.

- O rany! Może nie jest tak źle. A Mike coś mówił na ten temat?

- Nic, a nic. Sama nie wiem czy powinnam z nim porozmawiać, czy udać, że nie było tej kłopotliwej sytuacji.

- Porozmawiać zawsze warto. Może to też Cię trochę uspokoi.

- Yhym... zadzwonię do niego. Dziękuje za pomoc. - przytuliłam przyjaciółkę i zwróciłam się w stronę domu.

- Powodzenia! - usłyszałam za sobą krzyk Stacy.

- Halo?

- Cześć Michael.

- O Laura! Co słychać?

- Wiesz, chciałabym porozmawiać. Znajdziesz dla mnie czas?

- Laura wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Co prawda pracuję teraz nad nową płytą i mam masę pracy, ale dla Ciebie znajdę chwilę. Może wpadniesz do mnie do domu mojego producenta? Tam będziemy mogli spokojnie porozmawiać. 

- Na pewno nie będę przeszkadzać? 

- Na pewno! Quincy mieszka niedaleko studia. Trafisz spokojnie.

- Dobrze, to będę za godzinkę. 

- Do zobaczenia. 

Byłam zestresowana. Nie wiedziałam jak zacząć rozmowę, co powiedzieć, jak się zachowywać. Wiedziałam jedno. Muszę z nim wszystko wyjaśnić.

   Godzinę później stałam przed domem nieznanego mi producenta. Niepewnie weszłam do środka i skierowana przez miłą panią ruszyłam w stronę sali, w której trenował Michael. Już przed wejściem usłyszałam jedną z piosenek. Była cudowna. Jak się potem okazało był to utwór: "The lady in my life". Cudowny głos mojego przyjaciela i idealnie dobrany podkład muzyczny sprawiały, że można było zapomnieć o wszystkich problemach i relaksować się. 

Uspokojona muzyką, weszłam do środka. Zastałam tam śpiewającego Michaela i mężczyznę, którego wcześniej nie widziałam. Domyśliłam się, że jest to ów producent, o który mówił Mike.

- Witaj. Pewnie jesteś Laura. Michael uprzedził mnie, że wpadniesz. Mam na imię Quincy Jones i pomagam Michaelowi w przygotowaniach do płyty. - mężczyzna uśmiechnął się i podał mi dłoń na powitanie.

- Dzień dobry. - odwzajemniłam uśmiech. 

- Skończymy tę piosenkę i dam wam chwilę czasu. 

- Bardzo dziękuję i przepraszam, że przeszkadzam.

- Przestań. Przyda nam się chwila odpoczynku. Michael ciężko pracuje. Chcemy, aby ta płyta osiągnęła sukces większy od "Off the Wall". 

- Ta piosenka jest przepiękna. - szepnęłam.

- O tak. Też mi się bardzo podoba. To jest "The lady in my life". Dobra Mike, na razie kończymy. Było świetnie. - zwrócił się do Michaela.

- O Laura! Już jesteś. - powiedział zadowolony Michael. 

- Cześć! 

- Q, dasz nam porozmawiać?

- Pewnie, już się zmywam, pod warunkiem, że potem wracamy do pracy! - mówiąc to Quincy dał kuksańca Michaelowi i wyszedł.

- Więc o czym chciałaś porozmawiać?

- O sytuacji, która miała miejsce u mnie w domu. Ta rozmowa z moim Dziadziem... Kurczę strasznie mi głupio.

- Nie przejmuj się Lauro. To zrozumiałe. Dziadek Cię kocha i troszczy się o Ciebie. 

- Uważam jednak, że ta rozmowa nie była potrzebna. Głupio się teraz czuję.W dodatku pewnie pomyślałeś, że jestem stuknięta.

- Nie gadaj głupot! Niczego takiego sobie nie pomyślałem.

- Wyszedłeś bez słowa, myślałam...

- Przepraszam. Byłem zdezorientowany. Nie przygotowałem się na taką rozmowę, nie do końca wiedziałem o co chodzi, co mam powiedzieć. Byłem zaskoczony.

- A ja nie wiedziałam, że taka rozmowa się odbędzie. 

- Nic się nie stało. 

- Ciesze się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. - uściskałam go. Kiedy usłyszałam bicie jego serca, poczułam zapach jego perfum, moje serce zaczęło walić jak szalone. Odsunęłam się od Niego. Nie chciałam, żeby coś zauważył. 

- Nie będę wam już przeszkadzać. 

- Może zobaczymy się trochę później? Mogę wpaść do Ciebie?

- Jasne, a co z Josephem? 

- Nie martw się. Zawsze mogę powiedzieć, że przedłużyło mi się w studiu. 

- Dobrze, do zobaczenia.

- Do zobaczenia!

Wyszłam z domu zadowolona. Cieszyłam się, że Mike nie był zły, ani nic złego sobie o mnie nie pomyślał. Po tej rozmowie od razu poczułam się lepiej i już nie mogłam się doczekać wieczornego spotkania. Wracałam powoli do domu, kiedy spotkałam ją. Diana szła w moim kierunku i kiedy tylko nie zobaczyła od razu podeszła.

- Witaj Lauro.

- Dzień dobry. 

- Możemy porozmawiać?

- Nie mam za bardzo czasu, przepraszam. - ruszyłam w stronę domu. Nagle poczułam jak Diana łapie mnie za rękę.

- Proszę zaczekaj. Nie wiem co myślisz o mnie i Michaelu ale ja go traktuje jak syna. Łączy mnie z nim silna więź ale taka jaka łączy matkę z dzieckiem. Staram się mu pomagać, wspierać go i być dla niego przyjaciółka. - poczułam ulgę. - Lauro. Wiem, że czujesz do Michaela coś więcej. Spokojnie, nic mu nie powiedziałam. 

- Ale ja...

- Nie zaprzeczaj. To widać gołym okiem. I ta sytuacja u Ciebie.

- Michael Ci powiedział? - czułam się jak idiotka.

- Nie denerwuj się na niego. Czuł się zdezorientowany, nie wiedział co myśleć. Wbrew pozorom nie łączą mnie z Michaelem takie uczucia o jakich myślisz.

- Głupio wyszło. Przepraszam.

- Nie przejmuj się. To normalne. - Diana uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie. 

- Dziękuje. - powiedziałam.

- Ale za co?

- Za to, że mi Pani wszystko wyjaśniła. 

- Ciesze się, że mogłam pomóc. A tak nawiasem mówiąc chciałabym, żeby wam wyszło. Pasujecie do siebie.

- Dziękuję. 

- Muszę lecieć. Do zobaczenia Lauro!

- Pani Diano! Czy mogłaby pani...

- Spokojnie. Nic mu nie powiem. 

- Jeszcze raz dziękuję!

Jak mogłam tak się pomylić. Diana jest wspaniałą osobą, a ja ją tak źle oceniłam. Następnym razem powinnam najpierw się dowiedzieć jak sprawy się mają, a potem osądzać. 

Michael tak jak obiecał wpadł do mnie wieczorkiem. 

- Opowiedz mi coś o płycie. 

- Chcę, żeby to był hit! Chciałbym, żeby ta płyta była sprzedała się w milionowym składzie. Na razie to tylko projekt. Próbne nagrania, zbieranie pomysłów itp.

- Słyszałam jedną piosenkę. "The lady in my life". Jest na prawdę dobra.

- Na prawdę Ci się podoba?

- Jasne! Jest cudowna.

- Bardzo się ciesze. Twoja opina wiele dla mnie znaczy. 

- Dlaczego?

- Bo jesteś dla mnie ważna. I chce, żeby moja muzyka Ci się podobała. W końcu jesteś... moją najlepszą przyjaciółką. 

- Nawet nie wiesz jak mi miło. Ciesze się, że liczysz się z moim zdaniem. 

Serce mówiło mi, żebym w końcu mu powiedziała ale rozum nie pozwalał mi tego zrobić. Czy na prawdę, aż tak widać, że jestem w nim zakochana? Czy on też to widzi? I czy on czuje to samo? Na to pytanie chyba nie uzyskam odpowiedzi, przynajmniej nie teraz.


Billie&Diana